Dit is het vierde hoofdstuk. Heb je de andere delen nog niet gelezen? Bekijk deze dan eerst.
'De Meester en ik zijn blij om je weer te verwelkomen' fluistert hij in mijn oor. Ik staar in zijn ogen en zwijg. Zoveel vragen, zo weinig tijd. Ik moet hier wegkomen, maar hoe?
'Hij weet nog van niets en het is maar goed ook. ' fluistert hij mij geruststellend toe.
'Ik weet ook ni--'
'Liza kon je niet weerhouden om hier weg te blijven.'
Ik frons. 'Hoe kent hij mijn vriendin' denk ik, maar ik zwijg en staar hem aan alsof al de antwoorden die ik op dit moment zoek in zijn ogen te vinden zijn.
Hij glimlacht en kust mijn voorhoofd voordat hij me terug het kasteel in leidt.
Het gevoel van herkenning spoelt over mij heen samen met een bijna onverdraagbaar verdriet. Ik kan het niet plaatsen en ik begin aan mijzelf te twijfelen. Is het dit kasteel dat mij betoverd heeft of kloppen mijn gevoelens?
Hij opent een slaapkamer deur voor mij en leidt me naar binnen.
'De zon komt bijna op' zegt hij.
Ik knik en loop rond in de kamer, hij verdwijnt in de donkere gangen en ik merk een stevige witte envelop op die tegen de spiegel van het kastje aanleunt.
Met krullende letters staat mijn naam erop geschreven. Ik neem het voorzichtig van het nachtkastje en maak het open. Ik loop naar het bed en ga zitten op de richel van het bed terwijl mijn ogen over de kronkelende letters van de brief glijdt.
'Beste,
Wanneer je deze brief leest heb je je weg teruggevonden naar het kasteel, je thuis. Al mocht je niet alles meer onthouden hebben, hoop ik vurig dat je in alle stilte en rust je geliefd kan voelen. Geen verdriet meer, geen prikkende ogen en dat je niet naar adem hoeft te snakken tijdens de droomloze avonden.
Er is hier veel gebeurd en mocht je het willen weten, heb ik voor de zekerheid brieven verstopt in dit kasteel. Omdat de waarheid, hoe hartverscheurend ook, het licht verdient. Weet wel dat je het dit keer niet meer kunt vergeten. Tenslotte werkt zo'n vergetelheidsdrankje slechts één keer zonder echte gevolgen te hebben op je gezondheid. Dus hou je goed, en onthoudt... de Meester weet van niets, hou je dus onwetend rond Mark in het bijzijn van Claes. Heel veel liefs, Skylett'
'Dus toch,' fluister ik. Ik verstop de brief onder mijn matras en loop naar het enorme raam. De zon spiekt net over de bergen. Zijn licht kleurt de boomtoppen lichtoranje en de duisternis verdwijnt langzaam.
Comments
- 28 aug
0- 9 aug
0- 7 aug
0- 23 juli
- Hide replies (1)
0- 28 juli
0- 23 juli
- Hide replies (1)
0- 28 juli
0