Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Hoofdstuk 3: dromen zijn niet altijd bedrog

Het derde hoofdstuk van mijn fictie 'Het dorp van een miljoen spoken'

Geschreven door Sophia Rijsterborgh
Gepubliceerd op: 17 juli 2021
9
128
15
Afbeelding door FORREST CAVALE via Unsplash
Heb je de andere twee hoofdstukken nog niet gelezen? Deze vind je hier:

Hoofdstuk 3
In de duisternis lichten er twee rode ogen op. Mijn hart bevriest voordat ik naar mijn adem grijp.

De rode ogen naderen, een glans vormt zich op scherpe hoektanden. Het kaarslicht, het flikkert, mijn hart gonst.

Angst? Nee... verlangen. Een mysterieus gelach vult de kamer.

'Skylett, ik ben het... Claes.'
Ik frons en schud mijn hoofd tot stille marcherende voetstappen mij naderen. Ik durf mijn hoofd maar net te draaien terwijl ik uit mijn ooghoeken blijf staren naar Claes.

Een koele hand wordt op mijn schouder gelegd. Ik kijk op en al wat ik kan denken is 'Shit... nee, alles.. maar dit niet. '
Ik vorm een geforceerde glimlach en vermijd de ijsblauwe ogen van de man voor me. Een warme golf vloeit door mijn buik en mijn knieën worden zwak.

'Miss Skylett? ' zegt de diep Britse stem.
Ik zucht en draai mijn hoofd.  Claes staart van mij naar de man naast me, onderdrukte woede is zichtbaar in zijn starend gezicht, maar er staan ook vraagtekens leesbaar op Claes’ voorhoofd.

'Ik... ik voel me niet zo goed.' krijg ik uit mijn lippen geperst voordat ik de gang in loop.
Ik vlucht, ren zo hard als ik kan, de gedoofde fakkels springen op magische wijze aan als ik er voorbij loop.

Ik verberg me op het dak van het kasteel, de kou brengt me weer bij zinnen. Mijn knieën vinden steun tegen de stenen richel en mijn ogen zijn afgeleid door het mooie uitzicht. De hoge bergen en het bloesemende landschap eromheen.

'Dromen zijn niet altijd bedrog en nachtmerries, zijn die zelfs echt? Mijn vrienden waarschuwde mij en toch... ' fluister ik tegen mezelf.

Een rustgevend sussen ontstaat achter me voordat twee sterke koele armen om mijn middel heen klampen.
Ik draai me om in de omhelzing en ik verdrink. De diepblauwe ogen houden mij in zijn trance, hij lijkt geen seconde ouder zijn Geworden dan veertig, zijn lichtrode wilde haren laten mij afdwalen naar gedachten die ik diep weg had gestopt, verborgen maar nooit vergeten.

'Ik kan...nee,' fluister ik.
Hij sust me nogmaals, ik zucht en antwoord zijn omhelzing. Terug in dit kasteel van de liefde, oneindige band van de drie...geliefdes.
9
Geschreven door Sophia Rijsterborgh
Gepubliceerd op: 17 juli 2021
9
128
15

Comments

  • 28 aug
  • 0
Heel goed!
  • 28 aug
0
  • 9 aug
  • 0
Klinkt als een gevaarlijke plek, in die 2 armen... Dat gaat haar geen goed doen vrees ik.
  • 9 aug
0
  • 7 aug
  • 0
Ik proef een ander verhaal erdoorheen?
  • 7 aug
0
  • 18 juli
  • 0
Mooi geschreven
0
  • 2 aug
  • 0
Dank u.
  • 2 aug
0
  • 18 juli
  • 0
Gelukkig maar Sophia. 't Is zondag. Kom je genieten van een stukje taart met een gezellig bakje troost! Kijk er zeker naar uit!
0
  • 2 aug
  • 0
Dank u.
  • 2 aug
0
Laad meer

Recente en relevant artikelen