Na deze week zal ik mijn geliefde stad Antwerpen verlaten.
De afgelopen twee jaren lijken weggesmolten, als ijs in de gloeiende augustuszon.
Het voelt ergens te vroeg om al afscheid te nemen van deze stad.
De stad waar ik mezelf in halve dagdromen heb gewaand, met de pleinen en zijstraten waar ik even vaak levenslustig als teneergeslagen doorheen liep.
De Meir met de mensenstromen en mijn besluiteloosheid.
De Nationalestraat die me overspoelde met inspiratie.
De Schelde waar ik te weinig de zon heb zien ondergaan.
Het fotomuseum met de inspirerende en verwarrende, indringende en onduidelijke tentoonstellingen. Waar ze klassiekers draaiden in een verlaten filmzaaltje.
De muse, het café waar jazz tot in de late uurtjes speelde, waar ik op een avond een schrijfspel liet rondgaan waaraan iedereen deelnam en waarvan niemand wist wie er was begonnen en waar het naartoe ging.
De schommel van de Dageraadplaats die nooit stilstaat en de lichtpuntjes van de sterrenhemel.
De ongemakkelijke diners aan de Korte Altaarstraat, doordringende blikken van onbekende gezichten.
De Draakstraat met het Parijse balkon waar ik de voorbijgangers begluurde, en met het geruststellende geroezemoes van het café op de hoek iedere avond.
De stad waar ik op artistiek vlak al meer in de juiste richting ben gekomen maar me evengoed nog regelmatig verloren voel.
Antwerpen met de Joodse mannen met grote hoeden en zwarte jassen mysterieus als tovenaars door de straten lopen, met neutrale blikken en plastic tasjes.
Altijd telefonerend in onverstaanbaar Jiddisch.
Antwerpen, de stad waar olifanten en giraffen naast het station leven, waar ik ze bijna wekelijks met tegenstrijdige gevoelens begroet.
Zie hoe ze vervreemd, droevig uit hun oogjes kijken.
De stad waar ik opholgeslagen vintage op de kop tik tijdens dolle euro dagen om alle mogelijke versies en expressies van mezelf uit te proberen, en de stad waar ik mezelf met existentiele vragen terugvind in een immens winkelcentrum, of bij een wafelkraam op een verloren uur.
Het Middelheim museum waar ik wekelijks een bezoekje aan bracht.
Ik zou de Balzac nog een laatste keer willen uitzwaaien, en nog een laatste keer zien hoe de beelden in het openluchtmuseum ontroostbaar lijken te huilen wanneer het regent, en stralen en glinsteren wanneer de zon schijnt.
Nog een laatste maal aan de vijver bij het kasteel plaatsnemen, waar ik verhalen van honderdjaar geleden zat te lezen totdat de letters wazig werden en mijn benen koud.
Of bij het poëtische watertje van het Nachtegalenpark waar tijd tijdloos wordt, omringd door oplichtend groen als smaragd weerkaatst door zuidelijke gloed.
Ik zou langs de straatjes willen fietsen waar herinneringen liggen verspreid. Zoete, romantische, droevige, eigenaardige.
Mijn generatie lijkt zo beweeglijk, zo rusteloos. Wanneer ik net mijn draai gevonden heb, blindelings wegen insla en niet meer verdwaal, wanneer de stad in mijn systeem is geraakt, spreid ik mijn vleugels en laat ik alles in het ongewisse.
Nieuwe wegen inslaan op goed geluk.
Ik zwaai naar mijn eigen schadu alsof ik vergeten ben dat ik mijzelf en deze stad op mijn netvlies voor altijd bij me draag.
