Wil je de rest van het verhaal ook graag lezen dat kan hier:
Hoofdstuk 1: https://artikel.nl/sabby-en-het-schelpenstrand-2291
Hoofdstuk 2: https://artikel.nl/sabby-en-het-schelpenstrand-2323
Hoofdstuk 3: https://artikel.nl/sabby-en-het-schelpenstrand-2339
Hoofdstuk 4: https://artikel.nl/sabby-en-het-schelpenstrand-2373
Hoofdstuk 5: https://artikel.nl/sabby-en-het-schelpenstrand-2391
Hoofdstuk 6: https://artikel.nl/sabby-en-het-schelpenstrand-2518
Hoofdstuk 7: https://artikel.nl/sabby-en-het-schelpenstrand-2572
Sabby blijft nog een hele tijd op de Schelpenberg en werkt samen met de bewoners van de Schelpenberg mee in de verschillende dorpen. Ze is nog niet terug naar huis geweest. De Magiër heeft haar beloofd haar te helpen zodat ze op de juiste tijd weer terug naar huis kan zodat ze er niet gemist wordt.
Tijd verloopt hier anders en is beïnvloedbaar in deze wereld heeft hij haar uitgelegd. Door alle gesprekken met Gem en Ronan en de Magiër heeft Sabby dat vertrouwen ook wel gekregen. Het vertrouwen dat ze hier het beste met haar voor hebben.
Ze geniet van alle wezens en hun verhalen en van het samen aanpakken en het leefbaar maken van de dorpen. Vooral het dorp met het gebouw met de mozaïek dat zoveel op een kerk lijkt heeft een ongelofelijke aantrekkingskracht op haar.
De sterke leider van een groep mannen genaamd Ouliz neemt haar voor het eerst mee naar Het Schelpenstrand.
Hij vertelde haar over zijn land waar ze door de sluier heen vandaan waren gekomen en hoe ze vroeger toen hij nog een kind was in vrede een eenvoudig en gelukkig leven hadden geleefd bij de kust in een kleine dorpje. Ze hadden geleefd bij, op en in het water!
Ze hadden nooit echt contact gehad met de anderen die in hun wereld leefden.
Tot die ene dag dat alles anders was geworden, de Garutien waren gekomen. Nare mensen, brutaal en gewelddadig. Ze hadden het halve dorp vermoord en hun vrouwen verkracht en de kinderen in grote ijzeren kooien gestopt. Zo hadden ze dorp na dorp bezocht en het grootse gedeelte van hun volk afgeslacht en misbruikt.
Ze hadden hen meegenomen naar hun steden, weg van de zee. Ze hadden hen tot hun slaven gemaakt die alles moesten doen voor hun genoegens!
Ouliz vertelde dat hij als kind had gezien vanuit een kast dat zijn vader vermoord werd en zijn moeder werd verkracht. Zijn moeder en zijn zusje waren bij hun haren gegrepen en naar buiten gesleurd en in de ijzeren kooi gestopt en hij had hen nooit meer gezien.
Zo trokken ze van dorp naar dorp, moordend en plunderend en namen alles en iedereen mee, die op hun weg kwam. Jaren gingen voorbij, wij die nog wisten te ontsnappen maar waren met te weinig om echt iets te doen.
We overleefden in de bossen en moesten vaak het gevecht aangaan met de Garutien die telkens opnieuw naar ons op zoek waren. We hoorden vreselijke verhalen, ons volk werd in de steden gefokt net als vee.
Vrouwen voor vleselijk genot gebruikt en zodra ze oud genoeg waren en als ze niet meer interessant waren als slaaf in het huishouden gebruikt of op plantages te werk gesteld of ze werden doorverkocht.
De jongens werden opgeleid om ambachten uit te oefenen, ze werden krijgers en smeden maar hadden totaal geen vrijheid. Soms werden ze losgelaten in het bos en gewoon opgejaagd en gevangen of neergeschoten voor het plezier van de Garutien.
Maar enkele konden we helpen te ontsnappen in het grote ondergrondse labyrint dat we hebben aangelegd voor onze eigen veiligheid. Zo groeide onze groep en omdat we toen nog geen tegenstand konden bieden tegen de Garutien begonnen we ons zelf te bewapenen, maakten wapens en valstrikken.
Uiteindelijk overvielen we hun transporten en bevrijden soms weer mensen van ons volk. Rust hebben we nooit meer gekend en vrede ook niet, je kijkt altijd over je schouder en daarom hebben we het besluit genomen het risico te nemen en te gaan reizen door de sluiers op zoek naar een nieuwe betere thuiswereld.
Maar overal moesten we weer het gevecht aangaan. Overal zagen ze ons als indringers en hoewel we menig strijd hebben gewonnen waren we uiteindelijk nergens echt welkom en trokken dan maar weer verder.
Totdat we hier kwamen en Ronan ons een hand reikte en hulp bood.
Toen we uiteindelijk samen die eerste keer naar de zee gingen bleek dat toch een heel onverwacht bijzonder moment te zijn! Zowel voor ons als ook voor de wezens in de zee! Zodra we de zee zagen en die binnen onze loopafstand kwam was er geen houden meer aan. We renden zo snel als we konden de zee in.
Niets hield ons nog tegen om ons zo in de golven te laten vallen en met een paar flinke slagen waren we zo een stuk verwijderd van het strand en zwommen en doken we door het water.
We hadden zoveel plezier en genoten intens, dit hadden we heel lang niet meer zo kunnen ervaren.
Ouliz legde haar uit dat ze op dat moment samen met de zeewezens ontdekten dat ze afstammelingen waren van de wezens die de dorpen hier op de Schelpenberg langs de kust hadden bewoont. De wezens in de zee waren verre verwanten van hun gebleken. En zonder het te weten hadden ze hun thuis opnieuw ontdekt.
Ronan en Gem en de andere bewoners van de Schelpenberg hadden met hun een plan gemaakt om de dorpen zo snel mogelijk op te knappen en zoveel mogelijk van zijn volk naar hier toe zouden halen om hier samen een nieuw en vreedzaam bestaan te kunnen opbouwen.
Sindsdien was er hier door iedereen keihard gewerkt en dat had Sabby zelf nu ook al gezien.
Voorzichtig had Sabby Ouliz vertelt van haar dromen en had ze met wat twijfel in haar stem gezegd: “Ik denk dat ik ook een afstammeling ben van de wezens uit het dorp, net als jullie.”
Comments
- 30 sep
0- 28 sep
0- 11 sep
0- 10 sep
1- 10 sep
1