Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Ten Huize Pistoni: Hoofdstuk 3

Huizen hebben een geschiedenis die geëtst is in hun stenen, die uitgeademd wordt uit hun voegen, die je enkel maar kan kennen en proeven als je binnenkomt.

Geschreven door Rudi Lejaeghere
Gepubliceerd op: 9 juli 2021
12
96
20
Afbeelding door Victor Chaidez via Unsplash

De nachtmerrie

We waren afgesproken om ’s anderendaags in de namiddag weer terug samen te komen voor het huis van Pistoni. Het was vakantie en we hielde van wat langer uitslapen, al lieten onze ouders dat tijdens de week meestal niet toe. Ik had mijn duim laten verzorgen door mijn moeder en haar gezegd dat ik hem aan een oude nagel in de tuin had opengehaald. Ze slikte mijn leugen zonder veel misbaar. Ik moest wel beloven om te kijken of er nog geen nagels rondslingerden. Mijn vader zou straks wel wat moeten horen over zijn slordigheid met z’n materiaal. Eventjes had ik spijt over mijn leugen. Onze avonturen hadden mij vermoeid, ik was bekaf. Waarschijnlijk door de spanning en de portie angst die ik in het huis had moeten doorstaan. De weddenschap had ik wel gewonnen, maar deze had een staartje gekregen. Hopelijk niet zo vies als die van een rat, maar we zouden dit verder onderzoeken. Ik verviel in een rusteloos draaien in mijn bed. Mijn duim klopte van de pijn. Misschien was er iets ergers aan de hand en moest ik om een tetanusinjectie naar de dokter, dacht ik nog vooraleer ik in slaap viel. Een streep licht, eerst heel miniem, maar algauw zeker een centimeter of wat breed en niet veel minder dan twee meter hoog verscheen in mijn kamer. Ik zat recht in mijn bed en kon mij niet bewegen. Starend naar dat gouden licht vroeg ik mij af of dat licht gevaarlijk was of niet? Een hand van een kind kwam tevoorschijn en duwde voorzichtig de randen van de lijn licht zachtjes uiteen. Het meisje, want nu zag ik duidelijk dat het een meisje was dat mij een bezoek bracht midden de nacht, midden in mijn kamer! Als het gekund had, was mijn mond opengevallen maar ik was als bevroren in het moment. Het meisje keek rond en haar triestige gezicht lichtte een beetje op toen ze zag waar ze op zoek naar was. Het muziekdoosje dat op mijn tafeltje stond, waar ik nog enkele boeken en stukken speelgoed rond had laten slingeren, was haar uiteindelijke doel.

Zonder om te kijken spoedde het kind zich naar de tafel en nam het speeldoosje op. Ze koesterde het even en wou dan zich terugspoeden naar de streep licht in het midden van mijn kamer. Plots stond ze stil en haar gezicht werd bleek en heel angstig. Toen hoorde ik door de streep licht een verraste kreet en dan een griezelige stem die tot het meisje sprak!

“Josy… Jo – sy – an - ne,” sprak de stem, de naam in lettergrepen splitsend om meer nadruk te leggen.
“Waar ben je, ik hoor je wel maar ik zie je niet. Kom eens tevoorschijn, kom eens bij pappie. Ha, ik zie het al, je bent weer overgestoken, dat mag niet hoor. Het is zelfs gevaarlijk voor je.” Ik schudde mijn hoofd om die schrapende stem. Ze resoneerde als een slecht afgestelde muziekinstallatie. Ik probeerde die stem uit de botten van mijn lichaam en uit mijn geheugen te krijgen. Wie in hemelsnaam sprak daar en op zo’n manier? Ik zag het meisje twijfelen en dan een besluit nemen. Ze likte aan haar duim en met wat speeksel lijmde ze de lange lijn licht dicht. Toen keek ze indringend naar mij. “Zoek in het verleden, zoek mijn familie, help mij, help mij!” sprak ze vlug terwijl ze zich naar de andere kant draaide en met haar hand een nieuwe lijn sneed in de lucht. Ze duwde de lijn wat open, spiedde even naar links en rechts en stapte toen naar de andere kant. Nog even stak ze haar hoofd terug in mijn kamer. “Vergeet het niet. De bloedvete is het begin.” Toen verdween ze, nadat ze aan haar vingers had gelikt en de lijn toe had gelijmd. Ik kon mij weer bewegen en vreemd genoeg voelde ik me veiliger. Ik viel, zonder dat ik er mij echt bewust van was, terug in slaap. Toen ik in de morgen wakker kwam, dacht ik direct aan wat ik had beleefd, maar besefte heel gauw dat het een droom was. Lucht kon niet worden opengesneden en meisjes reisden niet door lijnen licht van de ene wereld naar de andere. Ik keel naar mijn speeltafel en hield mijn adem in. Het muziekdoosje was verdwenen. Ik had dus niet gedroomd.

©Rudi J.P. Lejaeghere
05/07/21

12
Geschreven door Rudi Lejaeghere
Gepubliceerd op: 9 juli 2021
12
96
20

Comments

  • 16 aug
  • 1
Ja, dat dacht ik gelijk, even kijken of het speeldoosje er nog is
1
  • 16 aug
  • 0
Juist. Bedankt, Dana.
  • 16 aug
0
  • 10 juli
  • 1
Spannend. Echt spannend. Ik moet gelijk volgende lezen!
1
  • 10 juli
  • 0
Bedankt voor de interesse en de leuke reactie.
  • 10 juli
0
  • 10 juli
  • 1
Kijk met belangstelling uit naar het vervolg. Dat is een goed teken hé Rudy?
1
  • 10 juli
  • 0
Dat is zeker. Bedankt, François.
  • 10 juli
0
  • 10 juli
  • 0
Bedankt.
  • 10 juli
0
  • 9 juli
  • 1
Benieuwd wat het volgende deel gaat brengen.
1
  • 9 juli
  • 0
Bedankt voor het bezoekje en de waardering.
  • 9 juli
0
Laad meer

Recente en relevant artikelen