Hij was al een week op zoek naar een nieuwe vriendin. Hij, boerenjongen van negentien, was op de juiste plaats, juiste moment. Liep hij van de boerderij naar de apotheek om de hoek, zag hij het meisje staan achter de ruiten, medicijnen inpakkend voor een buurtbewoner met overgewicht. Toen hij binnenkwam een kort gesprek: hoe haar dag was. Of ze het naar haar zin had. Hoe lang ze hier al werkte. Dan: ‘Tot morgen.’ Tot slot gaf zij hem haar nummer mee bij een recept voor pijnstillers, paracetemol.
In de middag terug naar huis, weilanden, glimlach op het gezicht. Luisterde alleen naar vogels die floten, in bomen nesten begonnen. Voor even vergat hij de schaduwen van de wieken van de windmolens in zijn tuin. Zei gedag tegen iedere wandelaar die hij tegenkwam. Een kat die over het dak van een schuur liep amuseerde hem.
Ze belden elkaar. In de avond keken ze samen televisie. Chips werd op tafel gezet. Armen om elkaar geslagen. Handen vastgehouden. Haar huid voelde zacht, komt omdat ze zestien werd.
Toen examens. Eén avond niet gebeld. Hij stil. Liep wel langs de apotheek, zag haar staan, maar druk met dezelfde buurtbewoner met overgewicht. Hij vertrok. Zij pakte haar tas in met boeken, examenbundels. Ze haalde haar fiets van het slot en racete naar huis. Cijfers moesten worden gehaald, resultaten geboekt. Hij stuurde toch een berichtje. Tevergeefs. Voicemailberichten niet beluisterd. Zij: hij stelt zich aan.
Op bezoek bij z’n moeder, voor het eerst in een maand, of hij wat te drinken wilde, of hij een koekje lustte bij z’n koffie. ‘Nee mam, heb ik even geen zin in.’ ‘Hoe gaat het met je?’ ‘Ja goed.’ Hij dronk z’n koffie niet leeg, keek wat naar de wanden om hem heen, zag hoe het buiten langzaam donker werd, gordijnen werden dichtgetrokken, en vertrok. Straten waren leeg. Lantaarns brandden langs voetpaadjes, verlichtten een schim van een man met aan z’n zijde een hond.
Toch weer de telefoon, thuis aangekomen. Moeder gebeld: het gaat toch niet goed. Vriendin gaf geen aandacht. Goed advies: laat haar eens een dagje gaan. Laat haar jou eens bellen. Hij gaf toe, drie dagen dan, maximaal. Aan het einde van de middag belde hij haar weer. Nam niet op. Hij maakte het uit, keek niet meer naar zingende vogels, liep niet meer naar diezelfde apotheek, maar wandelde naar een apotheek in een andere wijk. Hij kwam de buurtbewoner met overgewicht tegen, de hoek omgaand.
De kat amuseerde hem niet meer. Vogels negeerde hij. Weilanden stonden er altijd al. Tegen z’n moeder zei hij dat hij weer alleen was, een nieuwe vriendin zocht. Het meisje bij de dierenwinkel om de hoek leek hem wel wat, hij zou er zijn, op de juiste plaats, op het juiste moment.
Comments
- 3 aug
0- 3 aug
0- 3 aug
1