Beer, ook de hele kleine zijn wonderbaarlijk sterk.
Ze zien er echt schattig uit. Ik kan mij herinneren dat, toen Corona redelijk om zich heen aan het grijpen was, iedereen een beertje voor het raam ging zetten. Zo werd het voor kinderen (en ook vaak de ouders) leuk om er weer eventjes op uit te gaan en hier en daar zelfs even contact te leggen.
Ik had nooit gedacht, dat deze intense behoefte aan contact ook bij onze wetenschappers zo enorm aanwezig was. Toch blijkt dit zo te zijn. In grote getallen gingen onze bollebozen op zoek naar beerdiertjes, achter ruitjes ook. Minuscule ruitjes welteverstaan maar nog steeds ruitjes.
Ieder gevonden diertje leverde een kreetje van verbazing op. Ze bleven maar leven deze diertjes. En, misschien dat je het nog niet wist, maar wetenschappers hebben er een soort zesde zintuig voor om het het leven op aarde moeilijk te maken. Testen noemen ze dat, kijken hoe ver ze kunnen gaan zonder dat het ernstige gevolgen heeft. Om te kijken hoever je kan gaan, moet je natuurlijk wel nu en dan de grenzen overschrijden.
Dat probeerden ze ook bij onze schattige beerdiertjes, maar ze konden de grens niet vinden! Invriezen is geprobeerd, dertig jaren lang (wat een geduld moeten die heren en dames gehad hebben) Maar wat bleek, het beerdiertje schudde een keertje met het koude stramme lijf, strekte zijn (of haar) beentjes en wandelde weer vrolijk verder.
Afschieten dan? Kortom, een soort huls om het diertje maken en het dan via de loop van een geweer het luchtledige in schieten. Ook nu was het diertje hooguit wat gedesoriënteerd, maar wandelde wel weer verder.
Wat kan je verder doen om een organisme het leven zo zuur te maken dat het bedreigd wordt in zijn voortbestaan? Beetje straling? Ja hoor, de diertjes bleven stralend overeind. Dan maar de ruimte in, wie weet dat dat ze mores zal leren. Maar nee hoor, Ook de ruimte konden ze prima handelen. Waarschijnlijk hebben ze vriendelijk gelachen en gezwaaid naar de grote en kleine beer en zijn daarna heerlijk teruggekomen op aarde. Geen beren op de weg dus!
De wetenschappers in kwestie hebben het opgegeven. Keer op keer werden ze overmand door emotie, pure vertedering, wanneer ze onder hun microscoop het diertje zijn wandeling zagen voortzetten.
Inmiddels zijn de wetenschappers overgestapt op het erkennen van het unieke aan dit diertje. Het loopt echt op een wonderbaarlijke manier.
Zelf had ik eerlijk gezegd al die poespas vooraf niet nodig, toen ik het filmpje bekeek was ik direct al onder de indruk van dit schattige diertje. Kijken jullie mee op: (filmpje is echt schattig)
Comments
- 14 sep
1- 12 sep
1- 11 sep
2- 11 sep
2- 11 sep
2