Al sinds 2011 wordt dit programma jaarlijks in de zomer uitgezonden. Een groep vijftig- tot tachtigjarigen maken met eigen camper of caravan gezamenlijk een tocht door Europa. Voor het programma wordt elk jaar een ander reisgezelschap gevolgd. Als kijker zie je daardoor steeds weer een nieuwe toeristische bestemming, maar dat is niet de kracht van het programma. De mensen maken het zo boeiend. En niet alleen voor mij. Wekelijks kijken zo’n anderhalf tot twee miljoen Nederlanders naar mensen die caravanpoten in- en uitklappen, afwassen in een teiltje, koken op één pitje en daarna ontspannen een tukje doen in de neergeklapte tuinstoel.
Die rust hebben ze ook nodig want ’s avonds is er nog een steeds terugkomende activiteit gepland. Hoogtepunt van de dag is namelijk het ‘jeu de boulen’. Dat is zeker geen onschuldig vermaak. Iedereen gaat hierbij keihard voor de winst. Bij het werpen van de bal wordt er al volop gesjoemeld met de plek waar je moet staan. De rolmaat moet er aan te pas komen, om te bepalen welke bal het dichtst bij het doel komt. Onder het oog van de camera zie je keurige tachtigers stiekem de bal een centimetertje verschuiven. Mensen die al vijftig jaar lief en leed delen worden elkaars grootste concurrenten.
De meeste reizigers zijn man en vrouw en bij de meeste stellen is er sprake van een zeer traditionele taakverdeling. Zij regelt de boel binnen en hij doet alles buiten. Elk jaar ben ik weer benieuwd hoe de mannen zich kwijten van hun meest belangrijke en zeer serieus te nemen taak: het bedienen van de mover, een afstandsbediening waarmee je de afgekoppelde caravan kunt besturen. En daar mag je niet te licht over denken. Als de man de mover ter hand neemt doen de anderen een stapje terug. De caravans worden zo langs bomen gestuurd en op een hellend grondstuk precies recht ingeparkeerd. Dit alles met een blik van iemand die precies weet wat hij doet. Als zijn partner dan toch verschrikt ‘Ho!’ roept, omdat de caravan wel erg dichtbij het hek komt, wordt er altijd verstoord opgekeken. Weg is zijn moment.
Het is pas echt een regelrechte ramp als de mover stuk gaat. En dat komt, voor mij als kijker, gelukkig regelmatig voor. Staren naar het kastje helpt niet. De man is nu reddeloos verloren. Goede raad is duur. Een mover trouwens ook. Zijn vrouw wil dan nog wel eens informeren of de batterijen er goed inzitten, maar dat roept alleen maar meer verontwaardiging op. Gelukkig is er dan altijd nog de reisleider die een monteur kan oproepen. Tot de mover het weer doet blijft de man erbij lopen alsof hij een stukje van zichzelf kwijt is. Je kunt er de klok op gelijk zetten. Dit gebeurt elk jaar weer.
Die voorspelbaarheid maakt het programma ook zo sterk. Op een uiterst langzaam tempo worden mensen in beeld gebracht die weliswaar op vakantie zijn, maar niets anders doen dan hun dagelijkse routine herhalen. Soms herkenbaar, soms juist helemaal niet. Het blijft mij, net als vele anderen, mateloos fascineren. Slow-tv kijken en ontspannen weer verder.
Dat is pas zomer.
Comments
- 31 okt
0- 3 okt
0- 23 aug
- Hide replies (1)
1- 24 aug
0- 22 aug
- Hide replies (1)
1- 23 aug
0- 21 aug
- Hide replies (1)
1- 21 aug
0