Ik heb twee meningen in mijn brein. Eén rationele, persoon 1, één angstige, persoon 2. Met man en macht verzet ik mij, op een warme zomeravond van 2020, tegen mijn angststoornis. Hierbij het dialoog in mijn brein.
Persoon 2: Ik ben fucking angstig. Omdat een meisje uit mijn huis ziek is. Écht alleen daarom.
Persoon 1: En misschien stelt ze zich wel aan, want dat doet ze vaker.
Persoon 2: Maar goed, ze zal wel ziek zijn.
Persoon 1: Maar ja mijn hoofd maakt daar gelijk van, dat ze corona heeft, terwijl die kans echt maar 0,00015% is op dit moment.
Persoon 2: Moet je dat niet keer 100 doen om er een percentage van te maken? Dan is het 0,015% en nu schiet de stress wel omhoog.
Persoon 1: Gast, da’s nog steeds fucking weinig. En van alle mensen die een test doen heeft echt maar 1 procent of zo corona, en ze hebben allemaal klachten. Dus de meeste mensen met klachten hebben geen corona.
In Utrecht hebben iets van 50 mensen nu corona, van de 1,3 miljoen inwoners, dat is 0,000038% van de mensen hahahahahahhahahaha!
Persoon 2: Oké, maar niet grappig. Mijn hypochondrie vliegt door het plafond. Kalmeer. Stop met trillen.
Waar stress ik nou over, over het zinnetje: ja, maar wat als?
Persoon 1: Ze heeft waarschijnlijk geen corona.
Persoon 2: Ja, maar wat als ze corona heeft? Dan heb ik het ook.
Persoon 1: Dan word je waarschijnlijk niet heel ziek.
Persoon 2: Ja, maar wat als ik dat wel word? Ik heb het dus echt, hè.
Persoon 1: Dan ben je nog steeds jong, dus komt het ook wel goed.
Persoon 2: En wat zijn dan de lange termijn effecten?
Persoon 1: Ja, daar kun je je nu wel druk over maken maar dat heeft geen nut.
Persoon 2: Nee ik weet dat het geen nut heeft, ik doe het ook niet voor het nut.
Ik wou dat ik het niet deed.
Persoon 1: Het komt wel goed.
Persoon 2: Ja, maar wat als dat niet zo is? En wat betekent dat überhaupt?
Ik wil toch ook niet ziek worden?
Is de definitie van ‘goedkomen’ gewoon dat ik niet dood ga?
Dat zou echt fijn zijn, maar een week nauwelijks niet kunnen ademen ga ik ook al slecht op. Of drie maanden. Die mensen zijn er ook.
Persoon 1: Ja maar die hebben allemaal wat onderliggends.
Persoon 2: die ene persoon van dat facebook artikel had niks onderliggends.
Persoon 1: Ja, oké, maar je kunt wel ademen want waarschijnlijk heb je geen corona.
Persoon 2: Ja, inderdaad want er is maar 0,00015% van Nederland die het heeft en 0,000038% van mijn woonplaats. Keer 100 weer? Dan 0,00038%, de spanning stijgt.
Persoon 1: Wat een onzin.
Persoon 2: Maar hoeveel mensen zien we op 1 dag? 100?
Persoon 1: Ik moet stoppen met deze gedachten. Niemand denkt hier zo veel over na.
Persoon 2: Ik google nog een laatste keer de symptomen, dit keer echt de laatste keer.
Persoon 1: En trouwens hoeveel mensen kom je ook echt dichtbij of heb je contact mee? Volgens mij weinig.
Persoon 2: Klopten mijn berekeningen eigenlijk wel?
Ik pak nog 1 laatste keer de RIVM cijfers erbij.
Ik heb het gevoel dat ik niet kan ademen.
Persoon 1: Dat is ingebeeld.
Persoon 2: Ja, sowieso. Ik beeld me dat al maanden in.
Maar mijn stem kraakt echt. Is dat het begin van keelpijn?
Persoon 1: Nee, dat is omdat je gewoon de hele dag ratelt over je angst.
Ik snap niet waar je je druk om maakt.
Persoon 2: Ik ook echt niet.
Persoon 1: De kans is gewoon zó klein.
Persoon 2: Ja, maar wat als je daar toch bij hoort?
Persoon 1: Ja.
Zodra persoon 2 de strijdt wint, vallen we in slaap. Ik word gezond wakker, persoon 1 had gelijk.
