Hoewel volgens de richtlijnen van het Eurovisie Songfestival nummers geen politieke berichten mogen bevatten valt er niet te twisten over de aanwezigheid van regenboogvlaggen, gender-overstijgende outfits en een levendige discussie over vrouwenrechten, hoeveel naaktheid 'gepast' is en ook waarom Israël überhaupt nog mee mag doen in deze tijd. Ik heb het over artiesten als Manizha, die Rusland vertegenwoordigd met haar nummer 'Russian Woman'. In dit nummer bezingt ze de uitdagingen waar vrouwen, in Rusland specifiek, mee te maken krijgen. Mede doordat ze zelf een immigrant is, resulteerde dit al snel in een heuse discussie. Het is niet genoeg om haar alleen op haar sekse af te kraken, hoe meer gemarginaliseerde identiteiten aanwezig binnen één lichaam, hoe meer woorden er uit de grabbelton vol haat kunnen worden gegraaid om iemand mee vol te spuwen, onder te tuffen, omver te werpen en onderuit mee te halen.
Every Russian Woman needs to know. You’re strong enough, you’re gonna break the wall. - 'Russian Woman' door 'Manizha'
Afijn, we zijn er dus over uit: Er mag niet over politiek worden gesproken bij het Eurovisie Songfestival, en toch heeft bijna elk nummer wel een politiek beladen boodschap. Hoewel dit al een mooie inconsistentie an sich is, is het misschien nog wel belangrijker om stil te staan bij de cognitieve dissonantie van het hele Eurovisie Songfestival. Drag Queens en Kings zijn ineens zichtbaar in overvloed, de regenboogvlaggen druipen uit onze schermen en hoe meer mannen met nagellak en hoge hakken, hoe hoger de kijkcijfers lijkt het wel. In eerste instantie iets moois, lijkt mij. Om diversiteit te vieren, om zo veel mogelijk identiteiten te laten zien. Om te tonen dat gender zich absoluut niet beperkt tot de hoogte van iemands hak, dat seksualiteit niet inherent is aan het aantal kleuren op een vlag, en dat iemand etniciteit niets zegt over iemands waarde als mens. En vieren, dat doen we. Er wordt rijkelijk gezopen, en misschien ook wel gesnoven, er wordt gezongen, gedanst en geschreeuwd. Heerlijk, zo'n uitlating na een lange periode van stilte en eenzaamheid. En nu?
Heerlijk zo'n uitlating na een lange periode van stilte en eenzaamheid. En nu?
Nogmaals, ik probeer niet te zeggen dat we níet stil moeten staan bij vrouwenemancipatie, of kunnen genieten van een heerlijke Drag performance. Ik vraag me af, wat nu? Worden er nu moties ingediend om LGBTQIA+'ers te beschermen tegen discriminatie in Europa? Worden vrouwen nu gelijk betaald voor hetzelfde werk? Hoe zit het met geïnsitutionaliseerd racisme in Nederland, en Europa? Willen we feminisme iets zien als een mooie hashtag, een 'leuk initiatief' van een zakenvrouw met een nieuwe start-up, een mooi optreden van een Russische vrouw, of willen we daadwerkelijk iets veranderen? Om over Israël en haar bloedstroom aan wanpraktijken en systematische moord nog maar te zwijgen.
Een land vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival ís politiek. Die geweldige queer performers die je gisteravond nog op je beeldscherm zag losbarsten mochten in Polen waarschijnlijk niet optreden, als het Songfestival in een 'homo-vrije' zone plaatsvond, en als ze dat wel mochten zegt dat meer over hoe kwetsbaar de bel is waarin intolerantie, haat, en decennialange discriminatie zich mogen ontpoppen, reproduceren en uitbreiden dan dat het laat zien hoe 'tolerant' de regering van Polen ineens is geworden. Totdat we vrouwenrechten vieren op het Eurovisie Songfestival door ze gelijk te betalen voor dezelfde arbeid; totdat we het Surinaamse Sranantongo vieren door reparaties te betalen; totdat we de lijnen tussen man en vrouw (en alles wat hier tussenin en buitenom bestaat) vervagen door niet langer te zeiken als iemand met 'hen/hun' voornaamwoorden binnenkomt; totdat we LGBTQIA+ talent vieren door hun veiligheid te garanderen; totdat dit gebeurt, blijft het Songfestival van mij een viering van alles wat we niet kunnen, maar wat we wel leuk vinden om te zien voor een avondje of drie: absolute, radicale gelijkwaardigheid.
Comments
- 23 mei
- Hide replies (2)
1- 25 mei
0- 25 mei
1