Nicky. Zo heette een van de parkieten, die door mijn ouderlijk huis vloog, wanneer hij niet in zijn kooi opgesloten zat. Nicky hadden we nog niet zo lang. We hadden namelijk altijd drie parkieten en wanneer een parkiet overleed, kochten we weer een nieuwe als een soort vervanger van de vorige, met dezelfde kleuren, en in Nicky’s geval gaven we zijn vervanger zelfs dezelfde naam. Ondanks de nieuwe Nicky, heb ik regelmatig aan de voorlaatste Nicky teruggedacht, zoals ik ook terugdacht aan Nikko (vreemd genoeg uitgesproken als ‘Niko’; had ik toen meer geweten over spelling, zou ik ongetwijfeld tegengesputterd hebben toen deze schrijfwijze met dubbele consonant werd bedacht). Nikko was de eerste groene parkiet. Daarna werd hij vervangen door een andere groene parkiet, nadat hij overleed door ziekte. Hoewel Nikko altijd mijn favoriete parkiet was en ik zelfs een keer stilletjes wat tranen heb laten vallen starend naar zijn lege kooi, heb ik minstens evenveel aan de Nicky teruggedacht die ik heb vermoord, omdat ik me zeer schuldig voelde erover, ook al was er geen sprake van opzet.
Nicky was nog een jonge parkiet, die we in mijn herinnering pas net in huis hadden gehaald. Ik moet een jaar of zeven geweest zijn. Omdat Nicky ons nieuwe huisdier was, gaven we hem extra veel aandacht. Op een dag stond Nicky op mijn rechterschouder, waarna ik naar voren boog om Nicky over te laten springen naar mijn moeders schouder. Het is mij altijd al een groot mysterie gebleven hoe het precies gebeurd is, maar terwijl ik voorover boog, kwam Nicky klem te zitten en begon hij te krijsen. Ik schrok en toen ik eenmaal uit paniek weer overeind gesprongen was en Nicky van mijn schouder af was gehaald, staarde ik naar zijn levenloze lichaam in mijn moeders handen. Ik schrok. Ik heb vast gekrijst en gehuild; ik weet het niet meer zo goed. Mijn broer, tactisch als hij was (niet dus) als pestkop, begon te lachen. Hij noemde me ‘moordenaar’, niet alleen op de dag zelf, maar nog weken daarna. We waren beiden nog te jong om in te zien dat dit van grote invloed zou zijn op mijn verwerkingsproces van Nicky’s dood: ik heb mezelf dagen, weken, en maanden zelfs als een moordenaar beschouwd tot ik het op een gegeven moment een plek heb kunnen geven en sindsdien nog maar sporadisch aan Nicky terugdacht. Ondanks dat is mijn schuldgevoel echter nooit verdwenen. Ik realiseerde me namelijk diep vanbinnen dondersgoed dat een vogel überhaupt niet thuishoort in een kooi in een huis van een gezin, laat staan in een huis van een gezin waar een klein kind deel van uitmaakt die met zijn onhandigheid onbedoeld een gevaar voor dierenlevens kan vormen. Hadden wij Nicky niet gevangengehouden in ons huis, had ik hem ook niet per ongeluk kunnen doden. Was Nicky een vrije vogel, vloog hij nog jaren gelukkig ergens rond, kon hij een partner vinden en wie weet zelfs ooit kleine Nicky’s en Nicolettes tevoorschijn toveren.
Ik moest eens weten. Serieus. Ik moest eens weten hoeveel leed ik als kind al met mijn toen voor eeuwig te bestaan lijkende liefde voor vlees, en vooral kippenvlees, indirect toebracht aan dieren die net als Nicky gevangengehouden en vermoord, maar daarnaast ook nog eens dagen, weken, maanden, of jaren zelfs systematisch fysiek en mentaal mishandeld werden. Dat is namelijk wat gebeurt met alle dieren die geëxploiteerd worden voor menselijke consumptie. Als kind begreep ik nog hoeveel een leven waard was, ook non-menselijke dierenlevens. Ergens verloor ik dat besef, zoals de meesten, en kreeg ik zelfs een hekel aan sommige dieren, zoals katten, omdat ze altijd je voedsel proberen te stelen en een huis in een dag zowat kunnen veranderen in een grote haarbal. Nu stoor ik me niet meer aan dieren, en ondanks dat ik nog steeds niet bepaald een dierenliefhebber ben, respecteer ik elk levend wezen en doe ik mijn best om het toebrengen van schade, mentaal en fysiek, aan levende wezens te vermijden. Had iemand mij na Nicky’s dood verteld dat ik medeverantwoordelijk was voor het gevangennemen, exploiteren, martelen, en bruut vermoorden (wat op een of andere manier, vraag me niet hoe, wordt geschaard onder de eigenlijk betekenisloze term ‘humaan slachten’) door dierlijke producten te consumeren, dan was dat het moment geweest voor mij vanaf wanneer ik het zou weigeren om dierlijke producten tot mij te nemen. Wellicht zou het toen nog van korte duur blijken, want ik ben opgegroeid in een strenge familie, waarbij ik als kind weinig te zeggen had, maar dan zou in ieder geval veel eerder al een zaadje geplant zijn in mijn brein. Dit zou ongetwijfeld geleid hebben tot het eerder kiezen voor een veganistische levenswijze en zoals vaak door veganisten wordt gezegd, is ook mijn enige spijt als veganist dat ik niet eerder veganist geworden ben. De andere kant van de munt is dat ik blij ben dat ik deze beslissing, ongetwijfeld een van de beste in mijn leven, nu heb genomen, waardoor ik niet meer bijdraag aan dierenleed. Ik wilde Nicky niet pijn doen, net zoals ik nooit medeverantwoordelijk heb willen zijn voor de pijn van de duizenden dieren die ik heb opgegeten. Nu ik daar niet meer voor medeverantwoordelijk ben, heb ik een schoner geweten en voel ik mij meer verbonden met onze planeet en de aardbewoners dan ooit tevoren.
Maak jij ook de connectie tussen de onschuldige, lieve wezens en hun stoffelijke overschotten die op borden worden geserveerd? Wil jij ook dat alle wezens welverdiend een vrij leven kunnen leiden zoals wij? Ben je het ook zat om door de bio-industrie, overheden, en overtuigingen van de medemens dieren zowat door je strot gedouwd te krijgen? Snap jij ook dat het kruiden en marineren van kadavers niet leidt tot het creëren van authentiek menselijk voedsel, zoals het kruiden en marineren van een menselijk lijk dit evenmin zou bewerkstelligen? Denk je ook dat wij met de duizenden beschikbare voor de mens eetbare planten eigenlijk geen producten die afkomstig zijn van maar een gering scala aan diersoorten (want hoeveel soorten vlees eet men nou eigenlijk in de westerse wereld?) nodig hebben om te overleven? Wil jij ook meer in harmonie leven met moeder natuur? Het beste advies dat ik je kan geven: word veganist!
Comments
- 12 juli
0- 2 juli
0- 27 juni
- Hide replies (1)
1- 28 juni
0- 27 juni
- Hide replies (1)
1- 28 juni
0- 27 juni
- Hide replies (1)
1- 27 juni
0