Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Weg uit Kedougou

'Weg uit Kedougou' is mijn eerste verhaal dat ik hier publiceer. Het is een autobiografische vertelling over een reis die ik jaren geleden heb gemaakt in Senegal. Ik 'test' hiermee het water. Ben gespannen, want er zijn vreemden die dit zullen lezen. Wellicht het begin van meer verhalen dus, of het einde van een initiatief dat te groot blijkt te zijn.

Geschreven door Jan Vranken
Gepubliceerd op: 24 juli 2021
5
53
7
Pays Bassari , Senegal . Foto: Jan Vranken
Pays Bassari , Senegal . Foto: Jan Vranken
Het ‘ Gare Routiere’ van Kedougou is nog stil om zes uur in de ochtend als ik een plaats zoek in een ‘sept place’ naar Dakar. Een chauffeur slaapt onder zijn auto, een omgebouwde Renault 21. Ik loop om de auto heen om zijn betrouwbaarheid in te schatten, en ik besluit hier te wachten tot de chauffeur wakker wordt.

De warmte is blijven hangen afgelopen nacht. Het wordt nooit koud in Kedougou. Naast de kapotte benzinepomp vind ik een klapstoeltje waarop ik ga zitten. Hier en daar komen vrouwen hun marktkraam inrichten. Papaya’s, wortels, mango’s maar ook karitéboter en kleurige stoffen worden uitgestald op eenvoudige tafels. Het zand rondom wordt aangeveegd met een handborstel en ik geniet van de charme die zelfs de meest eenvoudige marktvrouw uitstraalt. Nog steeds heeft niemand een woord gesproken. Ik zie een meisje aankomen dat een Nescafé karretje voor zich uit duwt. Ze verkoop ook stokbrood met boter. Mijn ontbijt voor vandaag.

De chauffeur is inmiddels wakker geworden, ik schat hem en zijn auto betrouwbaar in, en ik betaal voor mijn plaats. Het is nu wachten totdat de andere zes plekken zijn bezet. Al snel begint het drukker te worden met reizigers die een plek zoeken in een auto. De bestemmingen laten zich lezen zich als plaatsen uit een jongensboek. ‘ Tambacounda’ , ‘ Saint-Louis’ , ‘ Bamako’ en ‘ Dakar’ .
Ik ga terug. Terug naar Nederland.
Met spijt in mijn hart en een zichzelf al aankondigend gevoel van verlangen laat ik Kedougou achter me. Ik zal de komende tien jaar dromen van mijn terugkeer naar hier. Terwijl ik plaats neem in de auto, slaat de chauffeur het rode zand van zijn boubou af, en hij bindt mijn bagage op het dak vast. Een beeldschoon Bassari meisje vangt mijn blik, en we blijven elkaar aankijken terwijl ze voorbij loopt. Het wordt geen moment ongemakkelijk. Een glimlach is mijn deel voordat ze uit mijn gezichtsveld verdwijnt. Ik schrijf het moment op in mijn rode schrift, opdat ik het niet vergeet.

Achter mij in de auto neemt een jongeman plaats die zichzelf voorstelt als Pape. Hij is opgewonden en praat honderduit. Vele vragen zijn mijn deel. Nederland, daar heeft hij nog niet eerder van gehoord. Ook de namen ‘ Cruyff’’ , ‘ Bergkamp’ , ‘ Gullit’ of ‘ van Basten’ zeggen hem niets. Hij laat het stof van Kedougou achter zich. Hij gaat zich vestigen in de grote stad. Hij heeft genoeg van het rode zand en de rivier met zijn nijlpaarden waar ik juist zo van ben gaan houden. Hij wil schrijver worden en zoekt inspiratie in een wereld die hij nog niet kent. Een andere passagier die naast hem is gaan zitten vraagt of hij zijn familie niet zal gaan missen en wat hij gaat doen als het hem niet lukt om journalist of schrijver te worden. Met bravoure en ongeduld legt hij nog een keer uit dat voorbij Kedougou alles mogelijk is.

De machtige Baobab. Foto : Jan Vranken
De machtige Baobab. Foto : Jan Vranken
Daar in Dakar, daar zijn restaurants, bars, bibliotheken, museums, theaters, toubabs die uit Europa op vakantie komen. Een zee van mogelijkheden. Als het in Dakar niet lukt zal hij met een vliegtuig naar Parijs gaan. Dan heb je het echt gemaakt. Nee, je bent niet goed wijs als je als jonge man in Kedougou wilt blijven.

Als de auto eindelijk gaat rijden, steek ik nog een keer mijn hand naar buiten door het ontbrekende raam. Ik voel de warme rijwind en zie het slaperige stadje waar ik zo van ben gaan houden langzaam uit beeld verdwijnen. Over de brug nog een blik op de vrouwen die de was doen in de rivier. De auto houdt in voor een kudde geiten die voortgedreven wordt door drie jongens.

Ik ben de enige in deze auto die liever niet weg zou gaan uit Kedougou , zo realiseer ik me. Iedereen in deze auto gaat weg, om liefst nooit meer terug te komen. Er heerst een optimistische sfeer. Dakar ligt nog minimaal 8 uur rijden voor ons, en ik ging het liefste nu al terug.

De eerste tweehonderd kilometer naar Tambacounda zijn mooi, we rijden langs de grenzen van Parc National du Niokolo Koba en moeten regelmatig snelheid minderen om grote groepen bavianen te laten oversteken.

‘Ongedierte’ noemt Pape de bavianen. In Europa bestaat dat niet declameert hij tegen de rest van de passagiers. Als ze hem niet geloven, dan moeten ze het maar aan mij vragen, ik kom er immers vandaan. Ik kan niet anders dan bevestigen dat bij ons inderdaad geen bavianen families over de provinciale wegen trekken. De gesprekken in de oude Renault worden steeds levendiger naarmate de passagiers wakkerder worden. Via de nationale politiek maakt men makkelijk de overstap naar geopolitieke onderwerpen. Zoals over Obama, een Afrikaan, die gaat het moedercontinent er bovenop zal helpen. Of over China, dat is pas andere koek dan oud moedertje Frankrijk. Chinezen bouwen snelwegen, een nieuw vliegveld, zij geven om Senegal, en zien de potentie van het land . Frankrijk, dat geeft niet eens pensioen aan de ancien combattants die alles gegeven hebben voor het oude vaderland.

Afbeelding door Ewien van Bergeijk - Kwant via Unsplash
Ik denk terug aan enkele dagen geleden, hoezeer ik ervan genoten heb dat ik in een klein Bassari dorp toekeek hoe een oude vrouw zeep was aan het maken in een aardewerken kookpot. Hoe de mannen onder de palaverboom vergaderden over de kolanotenoogst. Ver van de stress van mijn dagelijkse bestaan in mijn lease auto met bluetooth, vergaderingen en verantwoordelijkheden die te zwaar op mijn schouders rusten.

Ik vraag aan Pape wat hij in Kedougou had gedaan . ‘ Niets’ zo verteld hij me met een nauwelijks verholen minachting voor mijn vraag…’ helemaal niets’ . Of toch wel, als hij erover nadenkt is er toch wel iets . Zijn filosofische inslag, die heeft hij opgedaan in Kedougou. Verder kan je er toch niets.

Hij draait zich naar mij toe op de ongemakkelijke, versleten bank achterin de R21. En jij , toubab, wat kwam jij doen in Kedougou vraagt hij me.

‘Ik kwam om niets te doen’ , zo antwoord ik hem. Om te genieten van het rode zand, van de nijlpaarden in de rivier en de stilte rond het middaguur als het te warm was om te werken.

Pape begon te lachen..’ regarde moi ca’ , jullie toubabs zijn gek geworden . Wie wil er nu naar Kedougou ?
Peuhl Herder, Senegal . Foto: Jan Vranken
Peuhl Herder, Senegal . Foto: Jan Vranken
5
Geschreven door Jan Vranken
Gepubliceerd op: 24 juli 2021
5
53
7

Comments

  • 12 aug
  • 0
Heel mooi geschreven. Ik lees wel graag eens een reisverhaal. Zeker over Afrikaanse landen. Ik heb je volgen geplaatst. Goed geschreven.
  • 12 aug
0
  • 26 juli
  • 1
Prachtig verhaal, goed geschreven en heel graag gelezen. Je hebt er een volger bij. Ik hoop op meer verhalen! En prachtige foto's. Wat een rijkdom zo een herinnering.
1
  • 26 juli
  • 0
Dank !
  • 26 juli
0
  • 24 juli
  • 1
Heel erg tof geschreven, Jan! Super. Ik kijk uit naar je volgende verhalen.
1
  • 24 juli
  • 0
Dank je wel. Brrrr :)

  • 24 juli
0
  • 24 juli
  • 1
Prachtig eerste verhaal geschreven hier, genoten. Ik ga je volgen ben benieuwd naar je andere verhalen. Ik ga je volgen jij mij ook? Ik zet de koffie vast klaar voor je.
1
  • 24 juli
  • 0
Dank je wel Wesley. Genoten zelfs. Wowow :

  • 24 juli
0

Recente en relevant artikelen