Aangezien het coronavirus in de tijd dat ik dit artikel schrijf nog steeds actief is, merk ik dat het steeds lastiger is om afstand te houden van de mensen van wie je houdt. Het aantal mensen met wie ik knuffel (of überhaupt binnen de 1,5 meter laat komen) staat al meer dan een halfjaar op 3 (ouders en nichtje). Best heftig nu ik erover nadenk, want ik ben echt een knuffelbeest. Gelukkig heb ik een huisgenoot nog niet genoemd: de kat.
Helaas is aan het begin van de coronaperiode mijn kitten aangereden. Ik was ontroostbaar, vooral omdat ze nog zo jong was en het zo veel vreugde opleverde om haar door de kamer te zien sprinten achter haar balletje aan. Maar haar moeder was er nog wel om mij te troosten. En dat deed ze zeker. Dieren zijn erg gevoelig en voelen aan mensen dat er iets niet goed is. Als ik me niet goed voel, is mijn kat dan ook altijd aan mijn zijde te vinden, terwijl ze van zichzelf niet heel aanhankelijk is. Haar aaien en knuffelen maakt dat ik me meteen rustig voel. Niet voor niets worden huisdieren ook steeds vaker ingezet om de stress van studenten te verlagen tijdens tentamenweken. Het knuffelhormoon oxytocine maak je al aan na zo'n twintig seconden knuffelen.
In de coronaperiode zijn ontzettend veel huisdieren uit het asiel geadopteerd. Als reden hiervoor wordt veel gegeven dat mensen nu meer tijd hebben omdat ze thuis werken. Toch denk ik dat het ook echt meespeelt dat mensen behoefte hebben aan het gezelschap en de ontspanning die een huisdier kan brengen. Wel hoop ik dat als we (ooit) naar het normale leven terugkeren, deze dieren ook nog de liefde krijgen die ze nodig hebben. Het mag niet zo zijn dat de relatie eenzijdig is. Mensen verklaarden mij bijvoorbeeld voor gek dat ik 14 uur bij mijn kat heb gezeten tijdens haar weeën en bevalling. Maar ik merkte dat het haar geruststelde als ik er was en ik kon echt iets terugdoen voor alle keren dat zij er voor mij was. Leve de huisdierenliefde!
Comments
- 1 sep
0- 21 juni
0- 2 juni
0