Angst heeft een lage frequentie. Misschien zeg je nu zoiets van: wtf bedoel je nu weer.
Heb je wel eens gemerkt dat iemand je naar beneden kan halen? Of dat iemand zoveel zeurt en klaagt dat je de energie uit je gezogen voelt?
Nou precies daar heb ik het over. Die persoon had een lagere frequentie dan jij had.
Mensen in angst hebben een lagere frequentie dan ik heb. Als ik te lang om ga met mensen in angst, dan zegt mijn gevoel mij maar 1 ding: wegwezen.
Als ik naar buiten kijk, dan zie ik een musje in de haag zitten. De lucht is blauw en er zijn enkele gestreepte wolken. De bladeren kleuren geel, groen en bruin en soms zelfs rood. Ze vallen van de bomen. Ze laten los, vallen op de grond, vormen compost en voeden de boom met nieuwe energie. De boom zelf gaat in rust. Totdat het weer lente wordt. Ik voel nergens angst. Ik zie nergens angst. Het musje duikt af en toe weg als hij een roofvogel spot, hij ziet het gevaar, maar ik zie geen angst bij het musje. Het blijft niet constant weggedoken zitten in die haag, nee, het vliegt uit de haag omdat het voedsel ergens anders ziet liggen. Fluit naar zijn vriendjes verderop en 's avonds zitten ze te kibbelen om de beste tak om op te rusten voor de avond valt. Daarna zijn ze doodstil, tot de zon weer opkomt en het hele spel overnieuw begint.
Dit is de wereld die ik zie. Die van de natuur. Ik nam de mussen als voorbeeld. Ik had ook de wormen of de zwanen kunnen nemen. De eksters, buizerds, eenden, egels of katten. En ja, sommige van hen eten elkaar op. Is maar goed ook. Het zou raar zijn als echt de hele haag vol zat met mussen. Ze zouden zorgen voor overlast. Nee, de natuur is in harmonie. Feilloos op elkaar afgestemd.
Terug naar de angst. Angst is dus niet hetzelfde als gevaar. De grote vraag is dus: Is er gevaar?
Ja, er is gevaar. Het gevaar is dat de mens de natuur uit harmonie haalt. Monocultuur is daar een voorbeeld van. Vervuiling. Bodemverontreiniging. Chemicaliën.
Moet ik daarom in angst leven?
Nee, want ik kan niet in mijn eentje de hele wereld veranderen. Wat ik wel kan doen is zelf verantwoordelijkheid nemen voor de zorg voor mezelf en voor de harmonie. Ik bepaal wat ik koop. Ik bepaal hoe ik om ga met afval. Ik kan slechts doen wat in overeenstemming is met de natuur en dit delen met anderen. Daar houdt mijn bereik op. Ik ben dus in een bepaalde staat van zijn die ervoor zorgt dat ik een hogere frequentie heb. Die hogere frequentie heb ik bereikt door bewustzijnsverruiming. En zoals ik al schreef, bewustzijnsverruiming gaat niet als je in angst leeft.
Maar hoe kom je dan van die angst af?
Daar kom je vanaf door je gedachten onder controle te houden. Is er direct gevaar? Indien nee dan hebben je gedachten dus een loopje met je genomen. Hoe vaker je jezelf hierop betrapt, hoe getrainder je wordt. Hoe rustiger je wordt. Hoe bewuster je wordt. Hoe meer je er voor kunt zorgen dat de harmonie bewaart wordt en de natuur in evenwicht blijft. Het geheim van het leven zit hem in die rust. Vanuit de rust kun je enkel liefde en vertrouwen voelen. En dit is geen abracadabra. Dit heb je al eerder gevoeld. Toen je met je partner samen was in rust. Daar voelde je liefde en vertrouwen. En liefde en vertrouwen hoeft niet enkel een moment te zijn. Je kunt je zo de hele tijd voelen. Ook zonder partner. Als staat van zijn.
Ik ben slechts een blaadje. Ik heb een tijd mooi aan een boom vastgezeten. Ik wapperde vrolijk aan de boom bij een briesje. Zorgde voor schaduw voor die het nodig hadden. Ik zuiverde de lucht. Bij een storm hield ik mij vast aan de tak. De kracht die bepaalde wanneer ik los moest laten, daar had ik geen grip op. Ik verkleurde. Ik liet los. Ik composteerde. Ik voedde de boom. Ik zag de nieuwe knoppen verschijnen aan de takken, keek er naar en voelde vrede.
