Ik weet het nu echt zeker!
Verschrikt kijk ik mijn vader aan.
Mijn papa, mijn held, die al 5 jaar op een zeer krachtige manier de verschrikkelijke ziekte ALS draagt, heeft besloten dat het genoeg is, hij wilt euthanasie. Of zoals ze dat bij ALS noemen, zelf het licht uitdoen.
We wisten dat het ging gebeuren, gesprekken genoeg erover gehad waarin we altijd zeiden dat we achter zijn beslissing zouden staan, hopende dat het nooit zou gaan gebeuren.
Maar we hoefden hem niet meer over te halen, de datum had hij al geprikt.
Dan volgt een rare tijd. De huisarts komt praten om te kijken of het een weldoordachte keuze is. Er wordt groen licht gegeven en de scanarts wordt ingeschakeld.
Als hij ja zegt is het definitief.
Wat is dat raar om alle redenen op te noemen waarom jij vindt dat je papa alle recht heeft om dood te gaan. Hopend dat de arts ja zegt, terwijl alles in je schreeuwt dat hij nee moet zeggen.
Hij zegt ja, mijn papa mag doodgaan.
Datum en tijdstip worden afgesproken.
Een groot kruis in je agenda op die dag.
En dan begint het.
De naasten voorzichtig inlichten en zeggen dat ze nog een keer afscheid mogen nemen. Verder zeggen we het tegen niemand.
Mooi weer spelen op je werk, lachen met klanten, terwijl je alleen maar denkt, mijn vader gaat dood en ik ga dat zien. De kinderen vrolijk opvoeden met hun probleempjes en verder iedere vrije minuut naar mijn ouders. Alleen daar vond ik rust.
Ik wilde niet slapen, want dan was ik weer een dag dichter bij zijn dood.
De vriendelijke man van de Dela kwam op bezoek. Samen met mijn vader de rouwbrief en bidprentjes uitzoeken, alles vastleggen. Bellen naar het crematorium om de datum van crematie vast te leggen, mijn vader die grapt, ik zal er zijn.
Die humor heeft ons staande gehouden. We hebben zo’n harde grappen gemaakt, dat we tegen elkaar zeiden, dit mag de buitenwereld nooit horen.
De liedjes van de crematie heb ik samen met mijn ouders uitgezocht en beluisterd, mijn vaders beeld opgezogen met mijn ogen.
Ik heb mijn speech voor de crematie aan hem voorgelezen. Wat is het raar om in verleden tijd over iemand te praten die voor je zit en je bemoedigend toeknikt.
Ik heb mijn ouders gesteund waar het ging. Ik was alleen nog maar bij hun en bij ieder gesprek aanwezig. Wat een kracht kwam in me los, maar dat was nog niets vergeleken met de kracht van mijn vader.
Hij is voor iedereen die afscheid kwam nemen een laatste keer gaan staan. Het koste hem zoveel moeite, maar hij deed het.
Wat een held!
De dag van de voren samen met iedereen gegeten als een laatste avondmaal, het was nog gezellig ook.
En dan word je wakker en weet je, vandaag gaat mijn vader dood.
We hebben met de familie bij elkaar gezeten. Koffie gedronken, gehuild, gelachen en mooie muziek geluisterd. Kijkend naar de klok terwijl je de wijzers wilt tegenhouden. Ze mogen gewoon niet naar het afgesproken tijdstip gaan.
En dan gaat de bel!
De huisarts vraagt nog een laatste keer of hij het zeker weet.
Met als antwoord, ja, zullen we maar niet meer te lang wachten.
Hij gaat met onze hulp zelf op bed liggen, we pakken zijn hand allemaal samen vast, en nog geen 10 minuten later is mijn vader niet meer.
Zijn limonadeglas staat nog halfvol op de tafel.
Zijn glas is altijd vol geweest, maar onze glazen zijn nu leeg.
Dag pake, mijn held, bedankt voor wie je was.
Comments
- 24 feb
- Hide replies (1)
0- 24 feb
0