Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Nek aan nek race: De pil vs de spiraal

Elke vrouw kent het wel, die persoon die laaiend is over haar net gezette spiraal. Ja het deed wat pijn maar alles is het waard. Alsof ze net is bevallen van een tweeling en die tweeling nu wil doorverkopen aan jou. Maar waarom zijn sommige vrouwen er nou juist zo laaiend over en moeten anderen er niet aan denken, vooral lekker de pil blijven slikken.

Geschreven door Sjoukje
Geschreven op: 19 apr 2020
Gepubliceerd op: 6 mei 2021
0
40
0
Elke vrouw kent het wel, die persoon die laaiend is over haar net gezette spiraal. Ja het deed wat pijn maar alles is het waard. Alsof ze net is bevallen van een tweeling en die tweeling nu wil doorverkopen aan jou. Maar waarom zijn sommige vrouwen er nou juist zo laaiend over en moeten anderen er niet aan denken, vooral lekker de pil blijven slikken.

Als de dag van gisteren
Ik heb hem er even bij gepakt, de welbekende Mirena bijsluiter, ook wel IUD 20 microgram/24 uur levonorgestel. (Dit betekent dat hij 20 microgram per 24 uur afgeeft aan het lichaam). Op 2 januari 2019 is hij gezet, ik herinner het mij als de dag van gisteren, de ene vrouw vond het alleen een pijnlijk prikje maar voor mij kwam er toch heel wat meer bij kijken.

Het begon bij mij al toen ik voor het eerst ongesteld werd. Ik zat op de wc en er was ineens bloed, eerst zeker controleren of het geen blaasontsteking is. Nee, nee het komt toch echt uit een ander gat. MAM! Kom eens kijken! En ja hoor het was echt zo, ik was voor het eerst in mijn leven ongesteld geworden, als ik het me goed kan herinneren was ik 16, een prima leeftijd. De eerste paar keren ging prima, ik denk zoals elke andere ongestelde vrouw, het was er, het was irritant maar niet alsof de wereld verging. Totdat ik een keer ongesteld was en op school kwam, ik zat op school, tekenles, 2e klas geloof ik. Ik voelde me niet lekker worden en werd gelukkig geëxcuseerd naar de toilet. Snel trok ik een vriendinnetje van mij mee, in de hal viel ik bijna flauw. We liepen hand in hand naar de conciërge, welke altijd ontzettend lief was, die vervolgens mijn moeder heeft gebeld om mij te komen ophalen. Maar dan wel in de auto omdat lopen niemand een goed idee leek. Thuis bleek het toch echt te komen van mijn ongesteldheid, dat leek ons echt de enige verklaring. Toen dit vervolgens vaker gebeurde kwam mijn moeder aanzetten met het idee om toch eens aan de pil te beginnen. Ik huiverde, vertelde mijn moeder dat ik nog echt niet van plan was om zo jong seks te hebben. Toen ze me uitlegde dat het ook hielp tegen de ongesteldheid en zij dit vroeger ook hiervoor gebruikte en ze daardoor er veel minder last van had, heb ik natuurlijk eerst mijn eigen onderzoek op het internet wat kunnen doen om er vervolgens toch achter te komen dat dit inderdaad een hele goede optie voor mij zou zijn. Dus de afspraak met de dokter stond al snel gepland, eerst maar alles eens voorleggen aan de arts en horen wat hij zou aanraden. En ja hoor ook hij vond het beginnen aan de pil geen vreemde optie en schreef het gelijk voor.

Vanaf toen ben ik de pil gaan slikken met wel altijd een stopweek tussendoor, de bloedingen tijdens de stopweek waren minder en ik werd niet meer ziek. De perfecte oplossing. Alleen waarom moet er een stopweek? Je voelt je tijdens die stopweek toch niet altijd top, want, nou ja je bloedt. En dat is nooit echt heel erg prettig. Weer kwam er top advies van mijn moeder, stop met de stopweek, slik de pil gewoon non-stop door en je hebt helemaal nergens meer last van. De dokter heeft inderdaad gezegd dat dat ook een optie is. Dus dat is hetgeen nadien gebeurde.

Meer dan een pijnlijk prikje...
Na een aantal jaar was ik er toch wel achter dat de pil niet vergoed werd door mijn zorgverzekering en begon ik na te denken over een spiraal. Ik zag vooral voordelen, niet meer elke avond de pil slikken (ja, elke vrouw is dat vast wel 1 of meerdere keren vergeten) en soms had je doorbraakbloedingen. Dit zijn bloedingen buiten de stopweek van de pil, deze krijgen vrouwen dus ook wanneer ze non-stop de pil doorslikken en er af en toe bloed vrij komt. Ook is de spiraal voor mij op jaarbasis voordeliger omdat pil en spiraal niet door de basisverzekering vergoed worden. Natuurlijk wou ik wel de Mirena-spiraal en niet de koperen omdat ik nog steeds de hormonen wil krijgen om niet of in ieder geval zo min mogelijk ongesteld te worden. Dus na overleg met de huisarts en natuurlijk mijn ouders ben ik tot het besluit gekomen de spiraal te laten zetten. Natuurlijk vraag je aan je moeder of het pijn doet, maar zij laat het doen onder narcose dus ja het zou waarschijnlijk wel pijn gaan doen, maar zelf had ze het nog nooit anders meegemaakt dan onder narcose. Ik zou het zonder narcose en gewoon bij de huisarts laten doen. Nou dat klonk allemaal een stuk makkelijker dan dat het uiteindelijk is gegaan.

Die dag bij de huisarts, daar lig je dan met je benen wijd en bang voor wat er komen gaat. Ik krijg nog steeds kriebels als ik eraan terug dacht, wat een horror. Eerst keek de huisarts om, maar al snel zag hij onrustig weefsel, aan het begin van mijn baarmoederwand. Hierdoor durfde hij de spiraal niet te zetten. Hij nam een monster, waarbij ze letterlijk een stukje weefsel weg schrapen, met gevolg helse pijn en een bijna flauwvallende ik. Vervolgens borg hij het op in een glazen buisje en mocht ik mij weer omkleden. Mijn moeder en ik keken elkaar verbaasd aan en liepen achter hem aan naar zijn kamer. Daar vertelde hij dat hij onrustig weefsel zag, hij liet voorzichtig zijn zorgen over baarmoederhalskanker uit.

De grond zakt je onder de voeten uit, daar zat je dan 19 jaar oud en misschien baarmoederhalskanker. En ja voor de mensen die het zich afvragen, geen baarmoederhalsprik genomen. Hij zou het monster opsturen naar het lab en als er slecht nieuws was zouden ze bellen. Als ze niet belden moest ik over 2/3 weken maar weer contact zoeken. Er kwam gelukkig geen slecht nieuws, dus de dokter stuurde mij door naar het ziekenhuis, waar ik een afspraak on maken bij de gynaecoloog. Zo gezegd, zo gedaan, een aantal weken later lag ik weer op een stoel met de benen omhoog. Meerdere artsen hebben naar het onrustige weefsel gekeken maar zeiden dat alles er goed uitzag en dat de spiraal gewoon gezet kon worden. Dus dat werd gedaan, weer ben ik door een helse pijn gegaan waarbij het voelt alsof iemand je baarmoeder vast heeft en er hard in knijpt en mee ronddraait. Niet om anderen bang te maken, maar voor mij was dit uiterste vrouwen marteling.

Toen ze klaar was viel ik alweer bijna flauw van de pijn en duizeligheid, en natuurlijk het bloedverlies (het witte doek waar ik op lag was niet meer wit). Wat water drinken en heel rustig aan bewegen hielp niet, ik kon van de duizeligheid en pijn niet meer lopen. Dus toen, in de rolstoel dan maar. Ik heb mij nog nooit verschrikkelijker gevoeld dan op dat moment, daar zit je dan in een rolstoel, geduwd door vriendlief en het voelt alsof alle ogen op je gericht zijn. Thuis aangekomen heb ik mij met pijn in mijn hart af moeten melden voor mijn werk voor de komende dagen, ik hou van mijn baan, ook al is het fysiek werk, ik durfde het niet aan. Er werd gelukkig prima op gereageerd en ik kon een aantal dagen thuis uitzieken, want die pijn, daar hielp geen beker thee of kruik tegen. Maar nu, 1 jaar later ben ik er nog altijd blij mee en is het voor mij een perfecte uitkomst, nooit meer ongesteld, heel af en toe een doorbraakbloeding. En al helemaal nooit meer ziek door mijn ongesteldheid. 1 januari 2024 moet de spiraal er weer uit en ik zie er nu al tegen op, misschien toch maar vragen om narcose? Want een paar aspirine helpen echt niet, toen niet en waarschijnlijk dan ook niet. We gaan het zien...

0
Geschreven door Sjoukje
Geschreven op: 19 apr 2020
Gepubliceerd op: 6 mei 2021
0
40
0

Recente en relevant artikelen