Wat begon of beter gezegd verder ging met de nalatenschap en een kwakkelende gezondheid na een onwel wording in november ‘22. Heb ik in maart alle hartonderzoeken gehad die er waren. Eind april de uitslagen, die niet zorgwekkend waren volgens de cardioloog. Medicatie opgevoerd en door. Een verkeerde diagnose werd er gesteld, een burn-out en moest maar hulp gaan zoeken. Yeah right, ik voelde toch echt wat ik voelde, maar ik was te moe om er tegenin te gaan. Vijf weken later kreeg ik een hartinfarct en ik was niet eens verbaasd, geschrokken of bang. Ik had meer zoiets van 'nou daar is het dan, laat maar gebeuren die handel en ik zie wel waar het schip strand.' Een hartkatheterisatie gehad en een stent geplaatst. Gestopt met roken en een revalidatietraject van 7 weken in en lag mijn focus op herstel.
Het huis van mijn ouders waar in 11 maanden tijd totaal geen reactie op was geweest. De afstand die het zwaar maakte, want je rijdt niet even snel langs als er weer eens wat was of makelaar en notaris die met regelmaat vroegen of ik 'eventjes' langs wilde komen voor een handtekening. Veel werd ook op afstand en met een hoop bellen en plannen geregeld. Eén ding was zeker, leegstand deed het huis (en mij) geen goed. Het belemmerde mij in het volledig af kunnen sluiten, omdat je ongewild vast blijft steken door het huis. Het hing als een donkere wolk boven mijn hoofd, maar in september na bijna een jaar waren daar ineens meerdere kijkers waaronder de nieuwe bewoners. Wat voor mij op 1 december ’23 dat laatste stukje afsluiting betekende.
En dan hebben we natuurlijk die kleine ondeugd, mijn zusje met down en wat hebben we het onwijs fijn gehad met haar. Iedere maand haalden we haar op om gezellig te gaan lunchen, genoten we van elkaar en hadden de grootste lol. Ze liet me op de valreep nog even flink schrikken door behoorlijk ziek te worden van een virale infectie, maar dat liep na een paar hele spannende dagen gelukkig met een sisser af en was ze weer aardig opgeknapt. Ondanks dat de infectie een behoorlijke impact op haar heeft gehad, was ze zoals altijd ontzettend lief en vrolijk. Helaas slaat haar aangeboren ziekte samen met Alzheimer hard toe en vrees ik dat ik ook haar zal gaan verliezen. Ondanks dat ze hard achteruit gaat, is ze met stip steeds weer mijn lichtpuntje van de maand.
Dan was er nog de situatie waarvan ik besloten had de verantwoordelijkheid over te geven aan degene die het hoort te dragen, ongeacht of er iets mee gedaan werd of niet. Ik heb het ver-geven. Niet vergeten, anders vervaagd de les. Soms is er iets heftigs nodig om je in te laten zien wat nou echt belangrijk is of juist niet. Dus ook dit jaar waren er lessen. Om naar je lichaam te luisteren en soms wat minder naar de (huis)arts, want je gevoel zit meestal gewoon goed. Om dichtbij jezelf te blijven en dat echt helemaal oké is. Over verborgen agenda's en dat die er nou eenmaal zijn. Hoe eng en verraderlijk een (glim)lach kan zijn en wat die daadwerkelijk kan verbergen. En dat een lafaard iemand is die in moeilijke situaties met zijn benen denkt.
Het infarct is nu een jaar geleden en ben, ondanks dat het steeds beter gaat, nog steeds bezig om de enorme opdonder die mijn lichaam heeft gehad te boven komen. Nu moet ik - de stoppen met roken kilo's - kwijt zien te raken. Eén ding tegelijk is het motto van de hartrevalidatie. Het lijnen zie ik wat meer tegenop, want jemig ik heb zo niks met sporten, houdt zo van lekker eten en heb hobby's waarvoor je alleen maar op je kont hoeft te zitten. Werk aan de winkel!
