Herkenbaar? Je ziet langzaam maar zeker hoe het batterijpercentage van je telefoon alsmaar lager wordt, maar je laat het tóch nog iets verder dalen. Er is immers niks aan de hand, want je telefoon kan nog wel even zonder oplader toch? Zodra het batterijpercentage tot onder de 10% daalt, begint de stress toch wel wat hoger op te lopen. Toch besluit je nog heel even te wachten, want de oplader is althans een marathonafstand van je vandaan. 5%.. Weer een waarschuwing: ‘laad je telefoon op.’ Vanaf nu gaat het, zoals je weet, razendsnel. Snel in actie dus!
Dit voorbeeld illustreert naar mijn mening perfect hoe we met onszelf omgaan. We hebben gelukkig allemaal wel van die dagen dat we ons zó zelfverzekerd voelen dat we het gevoel hebben de hele wereld aan te kunnen. Alles lijkt voor een moment helemaal goed te gaan. We leven volledig in het moment, slagen er in om te genieten van de kleine, waardevolle momentjes en niks wat ons tegenhoudt. Kortom, we voelen ons 100%.
Helaas blijft dit gevoel nooit voor een heel erg lange tijd voortzetten, want de externe prikkels komen snel genoeg al weer binnenstromen. Hierbij valt te denken aan een nare opmerking die iemand maakt, negatief nieuws dat je te horen of te zien krijgt of sociale media die ervoor zorgen dat jij jezelf weer met iets of iemand vergelijkt. Enfin, er flitst altijd wel weer iets door ons hoofd dat ons minder blij maakt en de verbinding met het moment doet verliezen. Vaak zijn dit onze eigen negatieve gedachtes. Ze gaan regelmatig over onze tekortkomingen. Beter gezegd: wat wij denken dat we tekortkomen. Op de een of andere manier is het niet zo lastig om van 100% te zakken naar 40%, maar andersom…
Op zich zou dat niet zo’n probleem zijn, mits we vanaf die 40% onszelf als het ware weer opladen. Tóch neigen we eerder naar het tegenovergestelde. Vaak hebben we niet eens door dat ons energie level zo is gedaald, omdat het zo frequent gebeurt. Waar zit het probleem dan wel? Nou, het probleem zit hem in de manier waarop we met onszelf omgaan zodra we minder energie krijgen.
We raken eenmaal niet zo snel in paniek als de 40% ons nadert. Integendeel, we doen er nog een schepje bovenop. We zeggen nóg iets sneller ‘ja, dat doe ik wel’ tegen taken die niet eens per se voor ons bestemd zijn, we werken nog paar uurtjes langer door en maken nóg minder tijd voor onszelf. Druk, druk en nog eens druk. 30%... 20%...
De negatieve gedachtes worden steeds luider, maar we blijven stil. Of we moeite doen om te kijken waar deze gedachtes precies vandaan komen? Nou nee, niet bepaald. We hebben immers betere dingen te doen, nietwaar? We zijn druk, hebben nauwelijks tijd en komen niet aan onszelf.
toe. Het zoeken naar een ontsnapping van onze negatieve gedachtes lijkt de oplossing te zijn. Voor de één is dat slaap, voor de ander is het alcohol, videogames, sociale media of altijd maar bezig zijn taken op je te nemen tot je er bij neer valt. We lijken altijd wel excuses klaar te hebben liggen om niet toe te hoeven komen aan wat tijd voor onszelf wanneer we ons niet goed voelen. We komen onze gedachtes niet zo graag onder ogen. Bovendien is het immers makkelijker deze gedachtes maar gewoon te vermijden. Dan hoeven we er ten slotte ook niet mee te dealen. 15%...14%... Of wel?
Des te meer we ons proberen te verstoppen voor onze gedachtes, des te harder ze terug komen. Backfire! We merken na verloop van tijd heus wel dat het minder goed met ons gaat. De dagen lijken alsmaar langer te worden, de dagelijkse taken worden moeilijker en de dingen die je leuk vond worden ineens een stuk minder leuk. Wellicht zijn we bang. Bang voor onze eigen gedachtes. Als we ons blootstellen aan onze eigen gedachtes, stellen we ons namelijk behoorlijk kwetsbaar op. Dat is best angstaanjagend.
Al die ellende waar we onszelf keer op keer doorheen sleuren. Waarom eigenlijk? Waarom wachten we telkens op het moment dat we écht niet meer kunnen? Waarom putten we onszelf constant uit, want het gaat uiteindelijk alleen maar ten koste van onszelf. We zijn minder lief voor onszelf en we slagen er daarbij ook niet in om te zijn wie we willen zijn. We zijn niet het persoon dat we voor onszelf willen zijn, maar ook niet die we graag voor onze geliefden willen zijn. Steeds langer wachten we met actie ondernemen. Het moment waarop we besluiten dit wel te doen is dikwijls wanneer het eigenlijk al te laat is. Dit maakt het alleen maar lastiger.
Laten we het zorgen voor onszelf normaliseren. We hoeven niet te wachten tot we de 1% naderen. Het zorgen voor onszelf zou een prioriteit moeten zijn, geen bijzaak. We hoeven deze zorg voor onszelf niet te ‘verdienen’. We zijn het waard. We zijn het allemaal waard. Het is tijd om eerlijk naar onszelf toe te zijn. Tijd om onszelf volledig te accepteren, precies zoals we zijn. We moeten leren onze positieve én negatieve gedachtes te omarmen en hier bij stil te staan. Beide verdienen aandacht en erkenning, zodat we actie kunnen ondernemen. Wanneer de tijd te weinig lijkt te worden en je gedachtes iets te veel, neem dan juist wat extra tijd voor jezelf en blijf niet stil, maar praat erover want jouw stem verdient om gehoord te worden.
Wanneer de tijd te weinig lijkt te worden en je gedachtes iets te veel, neem dan juist wat extra tijd voor jezelf en blijf niet stil.
Comments
- 12 juni
1- 12 juni
- Hide replies (1)
1- 13 juni
0- 12 juni
- Hide replies (1)
1- 13 juni
0- 1 juni
- Hide replies (1)
1- 13 juni
0- 26 mei
- Hide replies (1)
1- 13 juni
0