Alhoewel we allemaal anders zijn, hebben we hoogstwaarschijnlijk wel een gemeenschappelijk doel. We willen namelijk allemaal wel gelukkig zijn. Je hebt van die dagen dat je wakker wordt en je voelt dat je de hele wereld aan zou kunnen. Daarentegen is de kans groot dat je één of een paar dagen later wakker wordt met het gevoel een dieptepunt te hebben bereikt. We lijken hoop te verliezen en proberen wanhopig te zoeken naar antwoorden. Waarom ben ik ineens zo ongelukkig? Gisteren voelde ik me nog zo goed.. Maakt het me een slecht mens me ineens zo te voelen? Ik heb er niet eens echt een valide reden voor. Ik weet zeker dat zo’n dergelijke situatie je niet onbekend is. Het leven is een grote rollercoaster. Je zult goede- en minder goede dagen hebben, maar dit hoeft niet te betekenen dat je niet gelukkig bent of dat je altijd maar naar meer moet streven.
Helaas streven veel van ons altijd naar meer. We willen alles en iedereen overtreffen, want we willen dat anderen ons waarderen en erkennen. De behoefte om ergens in uit te blinken is enorm. Zodra we iemand slimmer zien dan ons voelen we ons dom en willen we slimmer worden. Zien we iemand die we mooier vinden dan onszelf, dan willen we onszelf veranderen vanuit de gedachte dat we er niet goed genoeg uitzien. Als we tegen iemand praten die precies weet wat hij of zij wilt dan krijgen we het gevoel dat we het leven niet voor mekaar hebben. Daar is wat werk aan de winkel, denken we dan. Het constant streven naar meer is uitputtend en breekt ons uiteindelijk op. We verliezen de verbinding met onszelf omdat we iets willen bewijzen, maar aan wie precies? Want zodra we streven naar datgene wat de maatschappij van ons verwacht tegen onze eigen wil in, krijgen we dan niet het tegengestelde effect van geluk?
Wat je goed moet onthouden, is dat mensen alleen laten zien wat ze willen dat je ziet. We laten zo uitbundig dehoogtepunten van ons leven zien door deze openbaar te maken. We zetten de mooiste foto’s op onze sociale media kanalen, plaatsen de leukste filmpjes en krijgen de liefste reacties van degene die we niet kennen, alleen maar om ons uiteindelijk leger te voelen vanbinnen. Door slechts de hoogtepunten te plaatsen van en over ons leven, laten we niet alleen anderen de realiteit verliezen, maar we verliezen het contact met de realiteit zelf ook. We leven het onlineleven waarvan we weten dat het niet echt is. Het voelt zelfs nep, maar toch blijven we het doen. Het werkt verslavend, want we geloven graag dat we diegene zijn die we van de buitenkant laten zien aan anderen. Heb je wel eens de neiging gevoeld van alles te posten nadat je beste vriendin een foto heeft geplaatst van haar en haar leuke vriendengroep? Of wanneer je ex een nieuwe vriendin heeft of diegene met een succesvolle carrière die alles voor elkaar lijkt te hebben? Dat is ons eigen zelf weer: we moeten het beter doen, we moeten blijer zijn of we moeten meer doen dan…..
Door mensen alleen maar over onze highlights te vertellen, geven we niet alleen een vertekent beeld aan degene om ons heen, maar we manipuleren tegelijkertijd onszelf. We zullen onszelf nooit als goed genoeg zien, omdat er altijd wel iemand beter is. We zien het als een wedstrijd en proberen onszelf te bewijzen door onszelf van de beste kant te laten zien, maar hierdoor maken we het hartstikke onrealistisch.
Het gevolg hiervan is dat ondermeer kinderen op jonge leeftijd al streven naar onrealistische idealen, de prestatiedruk enorm hoog is, dat we ons niet langer goed genoeg voelen omdat er altijd wel iemand beter is, dat we bang zijn om actie te ondernemen door de angst voor falen die het overneemt. Ook depressies, burn-outs en cosmetische chirugrie behandelingen nemen toe. Het leidt er ook toe dat we ons ware zelf nauwelijks meer durven te vertonen, we een leven leiden waarin we zelf niet meer weten wie we zijn, we durven onze eigen emoties niet meer onder ogen te komen en zo voort. De gevolgen zijn immens.
Maar wat werkt dan wel? Wat ik denk dat een gigantische positieve invloed zou hebben, is als we allemaal eens wat echter zouden zijn. Laten we onszelf tonen op de dagen waar het allemaal wat minder gaat, wees bang en dapper om over je angsten te praten, deel je verhaal en je onzekerheden, durf je kwetsbaar op te stellen en om hulp te vragen. Het vereist erg veel moed, al helemaal in een samenleving waarin we blindelings het tegenovergestelde doen. Het is echter zo dat we er alleen samen voor kunnen zorgen dat we een realistisch beeld creëren. Natuurlijk moeten we onze hoogtepunten blijven delen, maar wees ook reëel naar jezelf en naar anderen toe. De moed die het vereist om echt te zijn is enorm, maar wel noodzakelijk. Laten we elkaar uit het te idealistische plaatje helpen, zodat we elkaar écht kunnen leren kennen op de manier waarop we zijn. Op die manier kunnen we elkaar niet alleen helpen en begrijpen, maar slagen we er ook in om onszelf beter te begrijpen. We moeten opnieuw leren dat we goed genoeg zijn zoals we zijn, dat onze emoties uitgesproken mogen worden, dat we een stem hebben die er toe doet en dat we allemaal potentie hebben en over de kracht bezitten te veranderen. Alleen samen kunnen we dit realiseren.
Perfect people aren't real, and real people aren't perfect.
Comments
- 5 sep
0- 5 aug
- Hide replies (1)
0- 5 aug
0- 29 juli
0- 26 juli
- Hide replies (1)
1- 27 juli
0- 24 juli
- Hide replies (1)
1- 27 juli
0