Hoog waarschijnlijk weet iedereen wat een eetstoornis inhoud. Zo niet, dan kan ik het jou in een zin kort en bondig uitleggen. Het is simpel weg een eetprobleem, je hebt dan moeite met het eten van voedsel.
Je hebt diverse soorten eetstoornissen:
- In een korte tijd ongewoon veel voedsel consumeren die regelmatig terugkeren(BED:Binge eating disorder)
- Extreem weinig eten voor wat je lichaam nodig heeft en je ziet jezelf snel als een dik persoon(Anorexia nervosa)
- Het compenseren van voedsel na een eetbui. Je compenseert bijvoorbeeld met: braken, extreem sporten of het gebruik van laxeermiddelen(Boulimia nervosa)
Al deze en nog veel meer eetstoornissen, is het eten van voedsel geen genot. Elke dag ben je er mee bezig. Bewust en onbewust, dwalen de voedingswaardes, calorieën en vragen in je gedachtes rond. Elke keer als je iets gaat eten of gegeten hebt, komen die gedachtes tevoorschijn. Mag ik dit eten? Hoeveel calorieën zit erin? Wat mag ik nog eten na deze inname?
Of in tegenstelling van vragen stellen, commandeer je: Ik ga niks eten, ik mag niks eten, ik ben te dik, ik voel me vol.
Het is vermoeiend, maar beschermend. Het is een bepaald controle waar je naar smacht. Je controle behouden is het vermijden van je angsten of het voorkomen om je angst tegen te komen. Simpel weg, is voedsel en het eten daarvan een grote angst.
- Angst om aan te komen
- Angst om vol te voelen/dik te voelen
- Angst om de terugkerende emoties en gevoelens te voelen
- Angst voor zelfs het zien en geur van bepaald voedsel waar te nemen en of in te nemen(ARFID)
Zoveel angsten om nog op te noemen. Zeker als het bij elk persoon anders is.
Ik denk persoonlijk dat vele mensen met een eetstoornis, eten echt wel lekker vinden en ervan kunnen genieten. Maar door de gedachtes en gevoelens die erbij komen kijken, wil je niet eens geloven dat je het lekker vindt of dat je ervan houdt.
Ik noem het altijd: A love-hate relationship with food
Ik hou ervan, maar grof gezegd haat ik het ook.
Ik weet nog toen ik op een stage dag, snel op een weegschaal stond, stiekem rond te kijken of er niemand in de buurt was en mijn gewicht met een knijpend gevoel wilde weten. Ik voelde mij al een lange tijd niet lekker in mijn eigen lichaam waardoor ik zonder twijfel het weegschaal pakte, neerlegde en erop ging staan. Op dat punt, dat ene getal, werd mijn ogenblik wazig. Nog nooit heb ik mij zo zwaar gevoeld en nog nooit wist ik dat dit een groot effect met mij meebracht. Na deze ontdekking, heb ik een dieet gevolgd, koolhydraatarm dieet(of KETO-dieet). Het snel afvallen was een dikke 'Must'. In 3 maanden viel ik drastisch af, ik was zelfs te dun voor mijn lengte. Ik heb volkomen slecht gegeten, at op een dag onder de 800 kcal en weinig koolhydraten. Na een lange periode slecht heb gegeten, at ik het laatste half jaar beter. Totdat ik hevige eetbuien kreeg door de emotionele onstabiliteit. Ik kwam zo snel weer aan, dat ik in paniek raakte. Ik raakte zo in paniek en de angst om weer aan te komen, was zo sterk aanwezig, de enige wat ik dacht was; Ik moest en zou het kwijtraken!
Die gevoelens, emoties en gedachtes, heb ik mijzelf in verdronken. Daar stond ik dan voor de wc-pot, hurkend, staand alles eruit te spugen. Na 3 maanden, dat ik er steeds mee door ging, wist ik dat ik Boulimia had. Een half jaar lang, stil zwijgend niks erover gezegd tegen iemand. Ik schaamte mij kapot. Totdat ik het vertelde aan mijn vrienden, zus en later tegen mijn ouders. Het moeilijkste wat ik eraan vond, waren de voorspelbare reacties. 'Het is slecht voor jouw lichaam, zoals voor je tanden, slokdarm of maag?', 'Waarom doe je dat nou?', 'Eten is toch lekker, het is zonde'.
Dit hoort er ook bij de ''Love-Hate relationship with food''. Die reacties hield ik niet van, net zoals men verwacht dat je alles simpel kan eten of opeten en vragen waarom het zo lastig is of zo erg boos kunnen worden dat ik het heb ''gedaan''. Om deze redenen en de schaamte die ik creëerde erdoor, vertelde ik er niks over. Stil zwijgend, doen alsof ik douchte, was ik aan het compenseren. Net als het overmatig kopen van ongezond voedsel en de eetbuien stiekem in mijn kamer te laten gebeuren. Op dat moment voelde het goed. Het was een geniet moment, een rustgevend moment zonder stemmetjes die altijd wat te zeuren hadden en een controle over mijn emoties. Maar wanneer ik mij vol voelde, zwaar, dan wilde ik dat gelijk eruit hebben. Na het braken, kwam de boosheid, het verdriet en schaamte weer naar boven. Ik voelde mij weer rot en at daarna of de volgende dag weer overmatig voedsel. Zo bleef de cirkel rond. Het was geen houden aan.
Af en toe plan je het van te voren om een eetbui te krijgen en af en toe gebeurde het als ik eenmaal een hap van iets nam, dat ik al tegen mijzelf zei, '' Ik heb het al verpest, nu maakt het niet meer uit om ''het'' te laten gebeuren. Eigenlijk zei mijn stemmetjes dat. Hun bepaalden alles. Continu een strijd in mijn hoofd om het tegen te houden, ik werd er vermoeid van, zwak en ongemotiveerd om überhaupt alles te laten stoppen. Zelfs dat ik fysiek en mentaal niet lekker ging, bleef ik door gaan.. Ik werd somberder en ongelukkiger, mijn dag bestond voornamelijk uit eten, eten en compenseren. Ik had niet eens tijd om iets anders te doen als activiteit.
Hoe vervelend is het om een eetstoornis te hebben? Is eigenlijk al te lezen. Hoe vervelend het kan wezen, om telkens die zeurende stemmetjes te horen, hoe vervelend het is, om te zien dat je gewicht hetzelfde blijft en hoe vervelend het is, dat je zwijgend denkt te wezen met de eetbuien en het braken, dat je mede bewoners eigenlijk al weten dat je het gedaan hebt door het zien, ruiken en horen? Tot slot, het is zeker vervelend om vele reacties/vragen te krijgen erover en dat de cirkel van alles bij elkaar opnieuw en opnieuw herhaalt wordt. Daarnaast is het ook lastig voor de mensen die close met je zijn.
Ik noem een eetstoornis ook een verslaving, een krachtige dwangmatige behoefte waarvan je de controle niet kwijt wilt. De controle is dus je lichaam...
Mijn lichaam is hetgeen wat men niks tegen te zeggen heeft, dit is mijn bescherming. Zo had ik een houvast.
Het is lastig om dit helemaal alleen te doen, ik raad men aan om het samen tegen te strijden en hulp te zoeken. Hulp kan je echt steunen en het gevoel geven dat je niet alleen bent. Je bent niet alleen!
Dit is deel 1, eetstoornis boulimia. Deel 2 gaat over de eetstoornis therapie. Hoe gaat dat in zijn werk? Wat voor huiswerk moet je uitvoeren? En nog vele vragen ga ik voor jullie beschrijven! Het is vooral over mijn belevenis tijdens de therapie die meer gericht was over mijn boulimia.
Comments
- 14 juli
0- 8 juli
- Hide replies (1)
2- 9 juli
0- 8 juli
1- 7 juli
- Hide replies (1)
1- 7 juli
0- 7 juli
- Hide replies (1)
1- 7 juli
0