Stel je voor je bent begonnen aan een opleiding en je komt er gaandeweg achter dat deze opleiding toch niet helemaal bij je past. Ga je dan door of stop je? De kans is groot dat mensen uit je omgeving zeggen dat je door moet gaan. Je hebt er immers veel geld aan uitgegeven en er maanden of zelfs jaren voor geleerd. Stoppen zou dom zijn, want dan is alles voor niks geweest toch? Je geld, ervaring, tijd etc. alles verdwijnt in het niets. Tenminste, zo brengen ze het vaak over. Als je zegt dat je wilt stoppen met je opleiding krijg je waarschijnlijk te horen dat je nog even door moet zetten, want je hebt je diploma al binnen een paar jaar.
We voelen ons verplicht hetgeen af te maken waar we aan begonnen zijn, vanuit de gedachte dat als je a hebt gezegd je ook b moet zeggen. Niet alleen onze omgeving verteld ons dit, maar we vertellen het onszelf ook, dus we zijn er inmiddels sterk in zijn geloven. Dit leidt ertoe dat we bijna nooit met iets stoppen, ook al maakt het ons niet langer blij. We hebben er al veel moeite en tijd ingestoken, des te moeilijker maakt het om te stoppen. We hebben zelf de keuze gemaakt te beginnen, dus stoppen… liever niet.
Dit geldt niet alleen voor het kiezen van een studie, maar bijvoorbeeld ook voor een relatie. We blijven in een relatie die ons niet langer blij maakt. We houden onszelf voor dat we er zelf voor hebben gekozen en daarnaast heeft iedereen wel eens ruzie, nietwaar? Ook al zijn we ongelukkig in een relatie, we vertellen onszelf dat het altijd erger kan. Daarnaast is het de meest veilige optie, denken we dan. We zijn er nou eenmaal aan gewend en kennen niet anders. Als we de relatie stopzetten, weten we niet wat er gaat gebeuren. We moeten dan het engste onder ogen komen, het onbekende. Dan kiezen we er toch wat sneller voor om in een relatie te blijven, omdat dit ons bekend is. We weten in ieder geval wat ons te verwachten staat.
Maar door uit het principe te leven ‘wie a zegt moet ook b zeggen’, zien we iets over het hoofd heen, namelijk het feit dat dingen soms anders uitpakken dat we hebben gedacht, soms veranderen je dromen, behoeftes en prioriteiten en soms ben je gewoon toe aan iets nieuws. De ene keer is hier een aanwijsbare reden voor, de andere keer niet en is het slechts een gevoel. Is het dan het beste om datgene te blijven doen wat je ongelukkig maakt of zijn we dapper genoeg voor onszelf te kiezen, om de onbekende weg in te slaan en af te wachten, niet wetend wat er komen gaat?
Ja, het is angstaanjagend om te stoppen en om toe te geven dat iets toch niet iets is wat je langer wilt. Het woord ‘stoppen’ heeft vaak een negatief imago omdat het wordt verbonden met opgeven, maar het is ook het kennen van jouw eigen grenzen, iets loslaten, verder durven gaan en risico’s durven nemen. Je weet niet wat je te wachten staat en dat is eng. Maar ik zie het stoppen met iets wat niet langer voor jou werkt als iets goeds. Het is oké om van gedachten te veranderen en te erkennen dat iets voor jou klaar is. Je hebt de touwtjes in eigen handen, dus je mag ergens mee stoppen als iets niet meer goed voelt. Je hoeft het niet aan iedereen uit te leggen, zolang je het zelf maar weet. Je mag zelf de keuze maken dat je opnieuw wilt beginnen en een andere richting in wilt slaan. Je mag jezelf de kans geven om nieuwe mogelijkheden te ontdekken en andere ervaringen op te doen. Het maakt je geen slecht mens om te besluiten ergens mee te stoppen. Het maakt je een dapper mens, omdat je jouw eigen gevoel najaagt, ongeacht de meningen van anderen. Je hebt de keuze om ‘wie a zegt moet ook b zeggen’, te veranderen naar: abc, ik kap ermee.
In the end, everything will be okay. If it's not okay, then it's not the end yet.
Comments
- 13 juli
- Hide replies (1)
1- 14 juli
0- 13 juli
- Hide replies (1)
1- 14 juli
0- 13 juli
- Hide replies (1)
1- 14 juli
0- 12 juli
- Hide replies (1)
1- 12 juli
0- 11 juli
- Hide replies (1)
1- 12 juli
0